Wandeldag door Torres del Paine

Het is 7 uur en de hele kamer komt zo/n beetje tot leven. We hebben geen ontbijt besteld en ook geen lunchpakket, we hebben de nodige mondvoorraad voor de komende twee dagen al ingeslagen vlak na de Chileense grens. Vol goede moed stap ik in de douchecabine en zet de kraan aan.....koud...na een minuut....koud...na twee minuten nog steeds niets anders dan vers gesmolten gletsjerwater, en dat is koud.
Ik krijg het niet over mijn hart om er volledig onder te kruipen. Zo vreselijk koud. een beetje onhandig was ik al vitale delen en hoop dat de boel na de trek weer zal werken.

Vandaag zullen de wegen van Eertje en mij scheiden; ik zal samen met 5 anderen de barre tocht aanvaarden die ons zal gaan leiden tot Mirador del Torres; het uitzicht op de torens waar het park haar naam aan heeft gegeven, de Torres del Paine. Letterlijk betekent dat de blauwe torens maar tot nu toe is daar geen plausibele verklaring voor gegeven. Fabian onze reisleider had een beschrijving van de trek gegeven en dat deed Erica besluiten een wat mildere wandeltocht te maken met in ieder geval wat minder klimmen en dalen. Zij zal hierna verslag die van haar dag op het park.

Om 09.15 uur zal onze trek beginnen. De totale afstand die we zullen overbruggen bedraagt 19 km. Daarin zullen we per saldo ongeveer 1000 hoogtemeters klimmen en op de terugweg ook weer dalen. In anderhalf uur lopen naar Refugio Chileno. Op de weg daar naartoe komen we door de Pass of the Wind. Nou waait het hier in deze regio altijd al veel maar als ze een dergelijk pas al vernoemen naar de wind, zegt dat wel wat. Op een gegeven moment laat onze gids ons even stoppen om te zeggen dat je na de hoek zou worden blootgesteld aan "heavy winds", Dat was mild uitgedrukt. De wind wordt hier door een smal dal geperst en dat heeft een nogal aanjagende werking op dit punt. Met het nodige handen- en voetenwerk en het vasthouden van petjes en zonnebrillen doorstaan we de ergste rukwinden. Als we bij de Refugio aankomen is de wind al aanzienlijk minder. Dat wil zeggen; op de hele tocht staat veel wind maar bij de pas was het echt extreem. We drinken een mok koffie nemen wat muesli repen en vervolgen onze weg.

Het volgende uur, anderhalf uur lopen we door een bos zoals we dat bij de FitzRoy ook hadden gezien. We gaan bergje op en bergje af. Aan het einde van het bos uiteindelijk weer een stuk hoger dan aan het begin. Aan de rand van het bos nemen we de tijd om te "lunchen", koekjes, reepjes en wat water, Daarna gaan we de laatste paar honderd meter stijgen met aan het einde een grote rotsen partij. Die steken we over om dan beloond te worden met een van de mooiste plaatjes, die ik ooit gezien heb. De majestueuze torens prijken statig boven het grijsgroene meer uit. Het uitzicht op de torens wordt niet belemmerd door de wolken; we hebben een vrij uitzicht. Als een half uurtje na Andre en mij ook de gids met de rest van de klimmers volgt, zegt de gids; "you are lucky today, with this conditions." Inderdaad, we hebben alweer geluk vandaag met een voorspoedige klim en een adembenemend uitzicht. Ook vandaag hebben we weer geen jas nodig gehad. Een t-shirt en een windstopper was weer voldoende en ja, de zon scheen weer volop. Smeren, smeren en nog eens smeren. Op deze locaties verbrand je waar je bij staat. Omdat ik met die harde wind mijn baseballpet niet op kon houden was ik genoodzaakt mijn wintermuts op te zetten. Ik had geen zin om te verbranden!!!

We blijven uiteindelijk zo'n 45 minuten boven. We maken weer veel te veel foto's maar het is ook zooooo mooi! Omdat de gids en de rest ons net (veel) te langzaam gingen, gaan Andre en ik weer op eigen houtje naar beneden. In net twee uur tijd, donderen we van de berg af. De anderen zouden anderhalf uur later binnenkomen. Vlak nadat we de berg hadden verlaten, zagen we Erica staan zwaaien. Ze hadden ons aan zien komen van verre omdat ik een neon geel shirt aan had. Wat leuk dat ze ons opwachtten. Ze hadden vlak daarvoor ook hun wandeling volbracht. Samen liepen we naar het hotel in het park om daar een biertje te drinken en later ook te eten. De vermoeidheid slaat na twee halve liters bier wel toe en ik alleen nog maar onder de douche. In onze eigen refugio werkte de douches inmiddels ook weer. Met vijf minuten stonden we onder het gemalen water. Lekkerrrrr.....Toen iedereen weer droog was, hebben we weer Jenga gespeeld en hebben veel lol gehad. Lekker vroeg naar bed. Ik hoop niet dat ik midden in de nacht klaar wakker ben....

Zoals Har al aangaf, hebben we een gezellige avond gehad en goed geslapen met z'n 6-en op een kamer. Er zijn vannacht weinig bomen omgezaagd dat scheelt!!! We hoefden pas om half 10 te starten met wandelen, maar waren allemaal 6 al rond 7 uur wakker en uit de veren. Lekker even douchen daar in de lodge. Jammerrrrrrrrrr, ijskoud water. In eerste instantie dacht ik nog, ik ben een bikkel en spring er gewoon onder, nou dat werd het dus niet, ijskoud gletsjerwater. Poedelen werd het alternatief. Een uur later was de boel weer gemaakt en kwam er bijna kokend water uit de kraan (zowel aan de koude als de warme kant). Had weer een voordeel want toen konden we uiteindelijk toch nog een bakkie thee of koffie maken, toch fijn op de vroege ochtend.

Harry ging vandaag dus naar de Mirador del Torres, eindeloos klimmen. Omdat je kon kiezen tussen 2 wandelingen (beiden onderdeel van de W) en we toch van beide wandelingen foto's wilden hebben, heb ik me opgeofferd om de minder steile wandeling van 22 km te maken :-). Half 10 van start en super mooi weer!! Het was gewoon lente, maar dan met heel veel wind. De eerste 2 uur was het jasje uit, jasje aan. Maar naarmate de dag vorderde werd het min of meer zomer en kon het jasje uitblijven. Of was het dan toch de inspanning?!?!

We zijn met z'n 8-en de wandeling gaan lopen. Deze liep richting een meer, het Nordenskjold, en daarna een heel stuk langs dit turquoise meer. Wat een uitzichten. Deze wandeling was min of meer golvend, liep tot het meer langs allerlei granietplaten en langs het meer via paden met allemaal struiken op 'kophoogte' en dan weer met lage of geen begroeiing. De struiken waren met rode bloemen, fire bush heten de struiken... staat in het fraaie boekje!!! Onderweg staken we via stenen beekjes en beken over via grote en iets minder grote keien. Het pad bleek tevens een paardenpad te zijn. Zowel op de heen- als op de terugweg kwamen de gaucho's voorbij met de paarden. Heen bepakt en bezakt en terug zonder bagage. Waarschijnlijk voor de bevoorrading van de lodge verderop. Ik kan me nl goed voorstellen dat niet iedere lodge in dit ruige gebied te bereiken is met vrachtwagens. Prachtig mooi gezicht, de gaucho's te paard met de andere paarden in de rij erachter!!!

Op de wandeling kwamen we op plekken waar er dan opeens weer een onwijze windvlaag was. Dan moest je echt stilstaan of soms zelfs gaan zitten anders waaide je zo van het pad af richting meer. De wind is te vergelijken met die enorme storm die we ooit eens in jan. 1990 gehad hebben (weten jullie allemaal vast ook nog wel, toch?! Was op een donderdag toen) Niet normaal deze windvlagen, zo woest als de natuur dan kan zijn, echt geweldig! Na 3,5 uur wandelen waren we er bijna en toen kwam de verrassing. Ik hoor Wim, een van de Belgische reisgenoten die voor me liep opeens zeggen..... Allee, het zou toch alleen maar golvend zijn?!?! En inderdaad, toch nog een klimmetje van ongeveer 200 meter. Maar het werd beloond!! Na nog eens een half uurtje kwamen we op de plaats van bestemming aan, met uitzicht op prachtige bergtoppen. Heerlijk even gezeten en gegeten en toen weer terug over hetzelfde pad. Rond 5 uur 's middags waren we terug en kwamen we ook Harry en Andre weer tegen op weg naar het restaurant cq de plasserette. Met z'n allen daar gedronken en wat gegeten voordat we het laatste kwartiertje terug gingen lopen naar onze lodge/refugio. De douches bij de dames waren helaas weer ijskoud, maar gelukkig hadden zowel Marijke als ik nog het laatste welverdiende warme water in de herendouches!!! Nog gezellig een spelletje Jenga gedaan met een aantal en toen weer heerlijk in slaap gevallen. Wat een super dag!!