Foz de Iguazu

Woensdagmorgen werden we om 07.20 uur opgehaald om naar het vliegveld te worden gebracht. Inderdaad, weer lekker op tijd. Het vliegtuig zal ons weer een heel stukje hoger in het land brengen, bij de watervallen van Iguazu. Deze liggen op de grens van Argentinie, Brazilie en Paraguay. Binnen anderhalf uur landden we op het kleine vliegveld. Vanuit de lucht was goed te zien, dat voor de landingsbaan, eigenlijk voor het hele vliegveldje, een stuk regenwoud plaats heeft moeten maken.

We worden opgehaald met een busje, dat ons naar ons resort zal brengen. In tegenstrelling tot alle overnachtingsplaatsen tot nu toe, is dit echt een tropisch paradijs. Was het nog een beetje bewolkt toen we aankwamen, het werd al snel weer zonnig en de temperatuur liep snel op richting de dertig graden!

Tijdens de busrit naar het resort, inventariseerde de locale gids al, welke excursie iedereen wilde maken. Iedereen wilde naar het vogelpark aan de Braziliaanse kant, een aantal wilde met de boot onder de watervallen langs en er waren er vier die met een helicopter over de watervallen wilden vliegen. Dit kost voor een ritje van 10 minuten 120 US dollar. Per persoon uiteraard. Daarnaast hadden we ons nog een boottocht met een catamaran aan laten smeren omdat we deze middag verder geen plannen hadden. Deze boot voerde ons langs de drie landen en het onvermijdelijke drielandenpunt. Onder een dikke laag zonnebrand, petje en wat koelwater, zaten we boven op de boot, verwachtingsvol wat zou komen. Het was een aanfluiting van de eerste orde. Oke, de oevers van de rivier was een en al regenwoud maar er was totaal geen verandering in het landschap. Twee uur lang dezelfde oevers is niet inspirerend....
Dat had de organisatier kennelijk zelf ook al verwacht want benedendeks was een plaatselijk Johnnie Jordaan verwoedde pogingen aan het doen om de spaanstalige gasten te vermaken. Wij verkozen een plaatsje op het bovenste dek. Toevallig waren daar ook opnames voor, naar wat wij dachten, radio en tv. Een Argentijnse schone en diti playboy, moesten de plaatselijke ranger interviewen. Wij als gasten werden geacht wat stilte te betrachten. Uitgelaten als we waren, viel dat niet mee. Ach, twee uur van de straat.

De volgende dag brengen we dus een bezoek aan de Argentijnse kant van de watervallen, die een maximale hoogte hebben rond de 75 meter. We worden door weer een andere gids opgehaald bij het resort. Mabel, zo heette dat mens, heeft onze irritatiegraad menig keer overschreden met haar kleuterklas gedrag maar we hebben ons humeur daardoor niet laten afnemen. Wat is dit park toch ongelooflijk mooi! Watervallen zo ver je kunt kijken. Ik had de film The Mission gezien, met Jeremy Irons die bij deze watervallen is opgenomen , ik heb tientallen plaatjes gezien op google maar als je die schouwspel zelf mag aanschouwen, weet je niet wat je ziet. Zoveel miljoenen liters water die daar elke seconde naar beneden donderen, waar kan dat toch allemaal vandaan komen! Terwijl je van waterval naar waterval loopt, kom je allemaal mooie beesten tegen; tientallen neusbeertjes, een toekan, leguanen, de mooiste vogels, prachtige vlinders. De neusbeertjes lopen nota bene langs je heen over de reling van de bruggen! Deze watervallen zijn met recht, een van de zeven wereldwonderen. Als je er ooit in de buurt bent (....) mag je het niet missen.

In de avond gegeten in het restaurant van ons resort. Echt super! De beste steak tot nu toe en Erica de beste ravioli! Erica speelde met onze Belgen nog een spelletje Carcassonne en ik keek naar de werdstrijd tussen Athletico National uit Colombia en River Plate uit Argentinie om de Zuid Amerikaanse cup. Toen River Plate terugkwam van een achterstand was in de omgeving van het hotel het vuurwerk hoorbaar. Volgende week is de return in Buenos Aires.