Van Talknafjördúr naar Reykhólar vrijdag 1 juli 20

Van Talknafjördúr naar Reykhólar vrijdag 1 juli 2016

Inderdaad, van die niet-uit-te-spreken plaatsnamen. Daar hebben ze er wel een paar van op IJsland. Vanmorgen wederom begonnen met een voorzichtig zonnetje. Daar is het het grootste deel van de dag ook wel bij gebleven; beetje zon, wat bewolking maar veel wind. Aan het einde van de middag zeker.

Vanmorgen uitgeslapen en rustig aan gedaan. Eitje gebakken bij het ontbijt. Zo gingen we pas rond half 11 op pad. Vandaag stond een wandeling gepland op het meest Westelijke puntje van Europa. Dat is de vogelrots bij Latrabjarg, ook al zo'n plaatsnaam die je nooit meer vergeet. Nou, de plaatsnaam dan misschien weer wel maar de ervaring zeker niet! Hier huist ondermeer de grootste kolonie papegaaiduikers van de wereld. Ronduit geweldig! De grappig ogende vogeltjes van maar zo'n 26 centimeter en 650 gram, tevens prijkend op veel menukaarten op IJsland, is totaal niet bang voor grote mensen die zich verschuilen achter Nikons, Canons, GoPro's of andere camera's. Bevallig laten ze zich tot op een afstand van minder dan een meter benaderen om dan te poseren voor de camera. Een Eldorado voor vogelliefhebbers! Verder zijn er veel alken, meeuwen maar we hebben ook raven gezien. Natuurlijk waren er ook weer zeehonden en robben op de lager gelegen kliffen maar daar ging de aandacht nu bijna niet naar uit. Vandaag zijn de vogels aan de beurt. De rots waarop de vogels verblijven is ook wel iets aparts: hij torent hoog boven de oceaan uit met getande opstekende uitlopers. Moeilijk om dat zomaar even te beschrijven maar het is een indrukwekkend geheel. We hebben de klif nog ruim een uur heen en terug gevolgd met een sterke zijwind; je moest oppassen dat je niet van de kliffen werd afgeblazen. Het ging er zo tekeer! Volgens Erica hebben ze hier nooit last van muggen; als ze zich op deze klif laten zien waaien ze binnen de kortste keren naar Groenland!

De weg naar de vogelrots was een enkele hobbelweg van bijna 50 kilometer. Die mocht na afloop dus in tegengestelde richting worden genomen. Het pad was vaak net (niet) breed genoeg om met twee auto's te passeren. Soms ging het wat beter en maakte ik wat meer snelheid om dan vervolgens met hogere snelheid in een kuilenveld terecht te komen. Dat is pas stuiteren! Maar ook zo'n weg eindigt op enig moment weer en dan rij je weer een poosje op asfalt. Dat kun je dan weer zó waarderen. De rest van de dag was eigenlijk met name kilometers maken. We stopten bij een restaurant om voor veel te veel geld een hamburgertje en een quiche te eten. Was wel lekker. Toen Erica dacht dat het ongeveer half twee was, was het inmiddels half zes en zochten we een camping in één van de plaatsen met een onuitsprekelijke naam. We parkeerden de auto met zijn neus in de richting van de wind om de deuren niet uit hun sponningen te laten waaien op het moment dat ze uit je handen schieten. De camping is eigenlijk meer de grasparkeerplaats van het plaatselijke zwembad. Tegen een kleine extra vergoeding konden we douchen in de ruimtes van het zwembad. Die kans hadden we meteen maar aangepakt omdat het zwembad om 21.00 uur haar deuren zou sluiten tot de andere morgen 10 uur. Een lekker douche, dat zeker. Omdat deze verblijfplaats geen wifi kent, doen we gewoon een spelletje Take Five. Waarschijnlijk gaan we op tijd naar bed.