Maandag 26 juni 2017 Ceillac - Saint Véran

Maandag 26 juni 2017 Van Ceillac naar Saint Véran - 12,9 km - 1000 hoogte meters

We hebben allebei goed geslapen in ons onderkomen in Ceillac. Na het ontbijt is het dan zover, we gaan op weg om de eerste stappen van de GR 58 te zetten richting Saint Véran. Vol goede moed vertrokken we om 8 uur. Na een kwartier omhoog lopen kon het jasje al uit, zonnetje scheen goed op ons gezicht. De bewegwijzering is erg goed op deze eerste dag en ook ons boekje 'Tour of The Queyras' beschreef gedetailleerd de route. En in dit boekje staan ook de tussen afstanden op de dag en hoe lang je er ongeveer over zou doen. we hadden al in de gaten dat het middenstuk naar de Col des Estronques op 2651 m geen kattenpis zou worden. Dat stuk zou ongeveer 4 km zijn waar een tijsduur van 2 uur en een kwartier voor stond.

Het eerste stuk liepen we goed op schema. Een tijd lang berg opwaarts en daarna even een vlak stuk. Goed te doen. Op dat stuk meteen een marmot gezien, super schattige gezellig dikke beestjes. En toen kwam daar dus dat middenstuk....

Zigzaggend naar boven. Eerst nog tussen de bomen, lekker in de schaduw. En daarna gingen de bomen over in graslandschap met hele mooie bloemetjes. Nog steeds zigzaggend naar boven. Bij iedere bocht even van het uitzicht genieten en denken dat je er al bijna bent, want hoe ver is 1000 meter klimmen eigenlijk. En iedere keer een illusie armer als je naar boven keek en hoog boven je nog mensen zag klauteren. Jeetje zeg, 'dit is geen kattenpis' is zacht uitgedrukt, het is gewoon geen kattenpis tot de macht 10. Bij Harry ging het hartstikke goed maar ik moest steeds langer en vaker van het uitzicht gaan genieten, zittend! En weer opstaan voor weer 50 stappen richting de top en weer stoppen. Harry heeft heel veel geduld met mij gehad want er waren echt momenten op die 4 km omhoog dat ik dacht dat ik het niet ging redden (en Harry met mij). Steeds maar weer doorgaan en steeds onder het mom van Goed Verder Doorlopen, waarbij de afkorting ook veel door mijn hoofd spookte. Harry heeft uiteindelijk ook mijn rugtas het laatste stuk naar de top gedragen. Super lief!

En wat waren we blij dat we de meeste bagage die we deze dag niet nodig hadden, hadden laten ophalen door Petit Matthieu. Een organisatie die regelt dat de bagage op de juiste plek komt.

En eindelijk was daar de top!! Daarna kon het afdalen beginnen maar eerst even uit de wind zitten en even bijkomen. Helemaal stuk was ik, Harry niet of misschien toch wel omdat hij steeds op mij moest wachten. Mijn rugtas heb ik weer zelf gedragen tijdens het afdalen. Nog een gênant Du Moulin moment gehad, begrijp nu heel goed dat als je echt steen verrot bent dat van alles met je darmen doet.

Tijdens de afdaling ook nog een half uur gerust. Grappig was we weer een marmot zagen die ons net zo interessant vond als wij hem. Als Harry even te dichtbij sloop, dook hij zijn holletje in om daarna meteen weer stiekem naar buiten komen om te zien of die Ollanders er nog waren. Mooie gelegenheid gehad om leuke foto's van hem te maken. Daarna in de regen de laatste anderhalf uur afgelegd. Heerlijk die regen, dat meen ik serieus. Lekker verkoelend!

Laatste kilometer nog steil naar boven moeten lopen om in Saint Véran bij Auberge Galerous aan te komen om 16 uur. 8 uur geklommen en gedaald! Het boekje gaf aan 5.30 uur, ja misschien op Harry's tempo dat dat lukt maar niet voor mij in ieder geval!

En wat is het dan lekker om op je bed neer te ploffen en even de ogen te sluiten tot het eten. Het eten was weer erg goed en een goede bodem voor morgen. Fransen bij ons aan tafel vertelden dat het heel normaal is om de eerste dag helemaal stuk te gaan, tweede en derde dag zijn ook nog lastig en daarna wordt het beter. We gaan het beleven, hopelijk wordt de tweede dag al beter, zonder bibberende benen van de inspanning.