Zondag 2 juli van Souliers naar Brunissard

Zondag 2 juli van Souliers naar Brunissard

Wakker geworden op onze slaapzaal. Een van de gasten was gisteravond enthousiast begonnen met snurken maar na een minuut of tien werd hij gelukkig toch weer stil. Ik werd al bang dat ik er een hele nacht van wakker mocht blijven. Gelukkig heeft Eertje voor de rest van de dagen een tweepersoons kamer weten te boeken.

Met de dame van de auberge hadden we afgesproken dat we om 07.30 uur het ontbijt zouden nuttigen. Zorgvuldig had ze opgenomen wie er koffie, thee of warme chocolade (.....) bij het ontbijt wilde drinken. Haar collega zou dan zorgen dat alles geregeld was voor de volgende morgen. Ik weet niet of ze slecht was in rekenen maar er was veel te weinig (van die slappe hotelontbijt)koffie. Voordeel was dat de koffie werd aangevuld met koffie uit die prachtige espressomachine! Hadden we 's morgens ook eindelijk lekkere koffie. Voor Eertje was in ieder geval thee genoeg, nog steeds te nuttigen uit schaaltjes.

Deze morgen zouden we afscheid nemen van onze Franse vrienden Bertrand en Fanny. Zij zouden verder lopen naar Furfande, de plaats waar wij pas een dag laten zullen aanleggen. Als ze ooit nog eens in de buurt zijn, nemen we ze mee voor een dagje Amsterdam. We starten nog gezamenlijk maar al snel hebben we ze uit het oog verloren. Ze lopen veel sneller dan wij.

Deze etappe staat in het teken van de wandeling/klimtocht naar Lac de Souliers. Een leuk bergmeertje dat zo'n 500 meter hoger gelegen is dan onze startplaats van vandaag. Na een drie kwartier lopen komen we het eerste bordje tegen met de naam van het meer erop, nog zo'n twee uur lopen vanaf daar. Nadat we aanvankelijk geleidelijk omhoog gaan verandert het pad al snel in een opgedroogde rivier van stenen en rotsen. Na hier en daar wat krachttermen als we weer eens weggleden over de stenen komen we toch ruimschoots binnen de twee uur bij het meertje uit. Het zal er mede mee te maken hebben dat het weekend was maar er waren misschien wel tien ;) mensen bij het meertje. Ook hier zag het er weer prachtig uit. We hadden even de tijd genomen om te picknicken en voordat we klaar waren, waren we alweer alleen bij het meertje.

In het boekje hadden we gelezen dat je dezelfde weg terug moest nemen dus we namen de stenenrivier nu van de andere kant. Dat ging best wel snel. Toch hadden we niet echt goed gelezen; we hadden een andere route naar het meer genomen en omdat we die weer naar beneden hadden genomen mochten we nu twee beklimmingen nemen van 400 hoogtemeters. Maakt niet uit! Het weer was goed, het lopen ging lekker en we hadden alsnog alle tijd. Grappig was wel dat we een hardloper tegenkwamen die hoogste verbaasd was dat hij ons een tweede keer tegenkwam. Jullie weer? Ja, dat krijg je als je niet doet wat er in het boekje staat.

Na de tweede beklimming volgde de mooiste afdaling tot nu toe. We liepen over een afwisselend landschap. Dan weer tussen de bomen, dan weer langs een steile helling en soms leek het alsof we in de Zuidhollandse duinen afdaalden. Bijna op het einde van de etappe liepen we langs een weide waar het gonsde van de dierengeluiden. Bij elke stap die we op het pad zette, springen wel vijftig sprinkhanen op. Een mooi gezicht.

We namen een Orangina en een bakkie koffie in een restaurant dat lag aan de route waar over een kleine drie weken de tourkaravaan langs raast. Ook nu al zag je veel wielrenners de berg opkruipen. Dat gaat strak wel anders. Verder reden er motoren, héél veel motoren over deze wegen.

Uiteindelijk kwamen we aan bij onze overnachtingsplaats Gîtes des Bons Enfants (what's in a name). Gelukkig had Erica een kamer voor ons samen geboekt, de rest mocht allemaal weer op stapelbedden in slaapzalen. Lang leve mijn Eertje!