Dinsdag 4 juli Refuge de Furfande - Ceillac
Door: Harry
Blijf op de hoogte en volg Harry en Erica
04 Juli 2017 | Frankrijk, Ceillac
Dinsdag 4 juli van Refuge de Furfande naar Ceillac
De laatste dag. We zijn niet bang gemaakt voor deze laatste etappe maar tussen de regels door werd wel duidelijk dat het geen appeltje-eitje zou worden. Daarom wilden we vroeg starten. We hadden gevraagd of we om half zeven(!) konden ontbijten maar dat lukte niet, zeven uur was de eerste mogelijkheid. Omdat ik toch al vroeg wakker was, ben ik toch om half zeven nog even naar buiten gelopen met de verrekijker in mijn hand; een van de dames die de klas kinderen begeleidde had gezegd dat de kans groot was dat je vóór het ontbijt ging kijken, je mogelijk moeflons en gemsen en weet ik niet wat zou kunnen zien. Aangezien de kinderen in een barak buiten sliepen en het toilet in een schuurtje verderop, was het een heen-en-weer gehol van kinderen en kennelijk houden moeflons daar niet van want er was niets te zien. Het was nog behoorlijk koud dus was ik ook zo weer binnen.
Na het zoveelste povere ontbijtje stonden we om tien voor acht in de wandelschoenen, klaar voor vertrek. We namen nog even afscheid van Steve en Lydia uit Cornwall. Met hen deelden we de laatste nachten de refuges en hebben veel gepraat.
De tocht van vandaag begint met een heel lange afdaling. Maar liefst 1400 meter afzakken naar Bramousse. We begonnen nog in de schaduw en waren de temperaturen uitstekend maar na drie bochten liepen we al in de volle zon en gingen de eerste laagjes kleding als weer in de rugzak. De temperaturen liepen al aardig op en zeker omdat er geen zuchtje wind was, werd het behoorlijk warm.
Als je zo'n tocht van negen dagen maakt, spreek je allerlei mensen die hun ervaringen op deze tocht met je delen. Zo vertelde het Duitse drietal waarmee we een slaapzaal deelden in Refuge d'Agnel (even terugbladeren) dat we tijdens deze etappe halverwege naar beneden beter de gewone weg met twintig haarspeldbochten naar beneden konden nemen. De nieuwe route door het bos was dan misschien wel een kilometer korter maar was vreselijk steil! Steve en Lydia konden dit alleen maar bevestigen. We gingen dus voor veilig en namen de haarspeldbochten. Een prima wandelweg overigens; slechts één auto tegengekomen.
Al snel waren we in Bramousse. Hier mochten we weer 600 meter gaan stijgen om na aankomst op de Col de Bramousse weer 400 meter te dalen naar Ceillac. Opgewekt begonnen we aan de tocht naar boven. We passeerden het oude dorpje van Bramousse en na een kwartiertje verder lopen stopten we bij een gîte d'etap waar we een verfrissend drankje namen. We vervolgen het pad en al snel wordt het steil, niet even, úúúren. Oké, dik twee uur maar wel permanent steil. Gelukkig lag een groot deel van het pad in de schaduw en blies er zo nu en dan een verkoelend windje maar het was behoorlijk zwaar.
De Fransen hebben er iets op gevonden om je niet te lang in hun bossen en op hun bergen te laten bivakkeren; ze laten miljoenen grote mieren, honderdduizenden vliegen, muggen, wespen, bijen en ander irritant insectenvolk los om maar te voorkomen dat je even gaat zitten om uit te rusten. De ingevlogen insecten zullen dan alles doen om je verpozen zo onaangenaam mogelijk te maken. Godfried Bomans kon zo een nieuw boek schrijven: "Harry en Eertje in het groot insectenbos".
"Kijk!", zegt Erica, "ik denk dat daar de Col is!". Juich maar niet te vroeg, zei ik nog, daarin hebben we ons wel vaker vergist. Zo ook deze keer. Het bos leek oneindig en hoewel het landschap in Erica's ogen veranderde (wat zou wijzen op de naderende top) ging ik volledig de vernieling in en had behoefte aan een rustpauze. Maar een rustpauze was geen optie, daar hadden die Fransen met hun insecten wel voor gezorgd. Erica bleef me maar aanmoedigen dat de top nu toch echt zo zou opdoemen. Als je dat maar vaak genoeg blijft zeggen komt hij gelukkig ook.
Helemaal stuk maar euforisch dat we de top weer bereikt hadden mochten we nog anderhalf uur afdalen. Eertje nog wat frisser dan ik!
Uiteindelijk bereiken we het dorp waar we de wandeling negen dagen geleden ook waren gestart. Hand in hand liepen we het dorp binnen en moest Ik aan Eertje toch even zeggen dat ik haar een topwijffie vind! Samen hebben we het toch maar weer geflikt.
We hadden ons al helemaal verheugd op een Italiaans ijsje bij de locale bakker, een begrip in de streek. Maar ja, als je in Frankrijk ergens rond drie uur in de middag aan de deur staat, is hij steevast gesloten. Hier dus ook. Dan maar een Orangina en een biertje bij de bar in het dorp. Die hadden we wel verdiend. Dat ijsje halen we vanavond nog wel.
Morgen gaan we verder naar Italië om nog lekker een aantal dagen uit te rusten van onze belevenissen en te genieten van het mooie dat het Italiaanse leven te bieden heeft. Omdat daar veel minder leuks over te vertellen valt stoppen Eertje en ik hier met het verslaan van onze belevenissen (van deze keer). Iedereen bedankt voor het meelezen en we hebben genoten van jullie reacties. Heel graag weet tot een volgende reis!
Liefs, Erica en Harry
De laatste dag. We zijn niet bang gemaakt voor deze laatste etappe maar tussen de regels door werd wel duidelijk dat het geen appeltje-eitje zou worden. Daarom wilden we vroeg starten. We hadden gevraagd of we om half zeven(!) konden ontbijten maar dat lukte niet, zeven uur was de eerste mogelijkheid. Omdat ik toch al vroeg wakker was, ben ik toch om half zeven nog even naar buiten gelopen met de verrekijker in mijn hand; een van de dames die de klas kinderen begeleidde had gezegd dat de kans groot was dat je vóór het ontbijt ging kijken, je mogelijk moeflons en gemsen en weet ik niet wat zou kunnen zien. Aangezien de kinderen in een barak buiten sliepen en het toilet in een schuurtje verderop, was het een heen-en-weer gehol van kinderen en kennelijk houden moeflons daar niet van want er was niets te zien. Het was nog behoorlijk koud dus was ik ook zo weer binnen.
Na het zoveelste povere ontbijtje stonden we om tien voor acht in de wandelschoenen, klaar voor vertrek. We namen nog even afscheid van Steve en Lydia uit Cornwall. Met hen deelden we de laatste nachten de refuges en hebben veel gepraat.
De tocht van vandaag begint met een heel lange afdaling. Maar liefst 1400 meter afzakken naar Bramousse. We begonnen nog in de schaduw en waren de temperaturen uitstekend maar na drie bochten liepen we al in de volle zon en gingen de eerste laagjes kleding als weer in de rugzak. De temperaturen liepen al aardig op en zeker omdat er geen zuchtje wind was, werd het behoorlijk warm.
Als je zo'n tocht van negen dagen maakt, spreek je allerlei mensen die hun ervaringen op deze tocht met je delen. Zo vertelde het Duitse drietal waarmee we een slaapzaal deelden in Refuge d'Agnel (even terugbladeren) dat we tijdens deze etappe halverwege naar beneden beter de gewone weg met twintig haarspeldbochten naar beneden konden nemen. De nieuwe route door het bos was dan misschien wel een kilometer korter maar was vreselijk steil! Steve en Lydia konden dit alleen maar bevestigen. We gingen dus voor veilig en namen de haarspeldbochten. Een prima wandelweg overigens; slechts één auto tegengekomen.
Al snel waren we in Bramousse. Hier mochten we weer 600 meter gaan stijgen om na aankomst op de Col de Bramousse weer 400 meter te dalen naar Ceillac. Opgewekt begonnen we aan de tocht naar boven. We passeerden het oude dorpje van Bramousse en na een kwartiertje verder lopen stopten we bij een gîte d'etap waar we een verfrissend drankje namen. We vervolgen het pad en al snel wordt het steil, niet even, úúúren. Oké, dik twee uur maar wel permanent steil. Gelukkig lag een groot deel van het pad in de schaduw en blies er zo nu en dan een verkoelend windje maar het was behoorlijk zwaar.
De Fransen hebben er iets op gevonden om je niet te lang in hun bossen en op hun bergen te laten bivakkeren; ze laten miljoenen grote mieren, honderdduizenden vliegen, muggen, wespen, bijen en ander irritant insectenvolk los om maar te voorkomen dat je even gaat zitten om uit te rusten. De ingevlogen insecten zullen dan alles doen om je verpozen zo onaangenaam mogelijk te maken. Godfried Bomans kon zo een nieuw boek schrijven: "Harry en Eertje in het groot insectenbos".
"Kijk!", zegt Erica, "ik denk dat daar de Col is!". Juich maar niet te vroeg, zei ik nog, daarin hebben we ons wel vaker vergist. Zo ook deze keer. Het bos leek oneindig en hoewel het landschap in Erica's ogen veranderde (wat zou wijzen op de naderende top) ging ik volledig de vernieling in en had behoefte aan een rustpauze. Maar een rustpauze was geen optie, daar hadden die Fransen met hun insecten wel voor gezorgd. Erica bleef me maar aanmoedigen dat de top nu toch echt zo zou opdoemen. Als je dat maar vaak genoeg blijft zeggen komt hij gelukkig ook.
Helemaal stuk maar euforisch dat we de top weer bereikt hadden mochten we nog anderhalf uur afdalen. Eertje nog wat frisser dan ik!
Uiteindelijk bereiken we het dorp waar we de wandeling negen dagen geleden ook waren gestart. Hand in hand liepen we het dorp binnen en moest Ik aan Eertje toch even zeggen dat ik haar een topwijffie vind! Samen hebben we het toch maar weer geflikt.
We hadden ons al helemaal verheugd op een Italiaans ijsje bij de locale bakker, een begrip in de streek. Maar ja, als je in Frankrijk ergens rond drie uur in de middag aan de deur staat, is hij steevast gesloten. Hier dus ook. Dan maar een Orangina en een biertje bij de bar in het dorp. Die hadden we wel verdiend. Dat ijsje halen we vanavond nog wel.
Morgen gaan we verder naar Italië om nog lekker een aantal dagen uit te rusten van onze belevenissen en te genieten van het mooie dat het Italiaanse leven te bieden heeft. Omdat daar veel minder leuks over te vertellen valt stoppen Eertje en ik hier met het verslaan van onze belevenissen (van deze keer). Iedereen bedankt voor het meelezen en we hebben genoten van jullie reacties. Heel graag weet tot een volgende reis!
Liefs, Erica en Harry
-
04 Juli 2017 - 22:07
Leonie:
Proficiat dat jullie dit gehaald hebben maar ja dat zijn wij wel gewend.
Heelveel rust plezier in Italië en geniet er lekker van groetjes -
04 Juli 2017 - 22:16
Annemieke:
Veel plezier nog in Italie !! -
04 Juli 2017 - 22:23
Kirsten:
Oh jaloers! Geniet lekker! -
05 Juli 2017 - 07:51
MARIANNE:
LIEVE LUITJES
GENIET VAN DE WEL VERDIENDE RUST, HET HEERLIJK ETEN, IN ITALIE.
LIEFS MARSJANNIE
-
05 Juli 2017 - 08:52
Jan En An :
Super leuke verslagen en het bijzondere dat eer frisser was dan jij op het laatst -
05 Juli 2017 - 09:43
Netty:
Wat leuk dat we weer mee mochten genieten van jullie avontuur!
Nu lekker een paar dagen relaxen,hebben jullie wel verdiend.
Geniet ervan.
Gr.
Netty en Aad -
05 Juli 2017 - 15:15
Nic En Fam Schuit:
Knap gedaan hoor, jammer dat t verslag nu alweer stopt.
Genieten in Italië zeg maar dat we er aan komen -
06 Juli 2017 - 11:49
Cor En Ria Markus:
Als ik heel eerlijk ben, ben ik blij dat die wandelingen nu voorbij zijn en goed zijn afgelopen, al vind ik het wel een hele prestatie. Nog heel veel plezier in Italië! Ik heb de plaatjes van de camping en omgeving op internet bekeken en het ziet er heel leuk uit. Dat wordt genieten geblazen.
Groetjes, mam en Cor -
06 Juli 2017 - 18:48
Betty:
Knap hoor dat jullie het gehaald hebben, leuk dat we weer een beetje mee mochten wandelen, geweldige verslagen.
Nu nog lekker nagenieten, heel veel plezier en nog een goed reis terug en weer fijn naar jullie hondje.
Gr. Betty
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
