Van Kopasker naar Reykjahlid donderdag 23 juni2016

Van Kopasker naar Reykjahlid donderdag 23 juni 2016

Om een uur of half 7 gaat Erica zoals gebruikelijk als eerste naar het toilet. Ik blijf liggen totdat we er allebei uitgaan. Vanmorgen was dat om een uur of negen. Toen Erica de schuifdeur opendeed, stond er direct een stevige maar gezellige IJslandse dame voor ons. Net als gisteren kent de camping geen receptie maar komt er 's morgens iemand langs om je verblijfskosten aan te betalen. Het is een beetje mistig vanmorgen maar niet zo erg als toen we aankwamen. De temperatuur was verder ook prima. Ik ga als eerste onder de douche. Hoewel het een eenvoudige gemeentecamping betrof, is het sanitair prima en goed verzorgd. Alles kan onbeheerd achter worden gelaten zonder dat de plaatselijke jeugd de behoefte heeft om alles te slopen, zoals in zoveel Europese landen. Iedereen is vriendelijk overigens op IJsland en je kunt je auto ook rustig parkeren op afgelegen parkeergelegenheden zonder dat iemand er met kwade bedoelingen naar omkijkt.
Ook Erica gaat even douchen en daarna kunnen we gewoon lekker buiten ontbijten. Zelfs even een paar eitjes gebakken.

Voordat we vertrekken spoelen we eerst even de auto af die na zoveel gravelwegen zijn grijze kleur regelmatig verstopt onder een bruine deken van stof. Er zijn hier diverse gelegenheden om zo even gratis je auto af te spoelen. Gratis, zoals zo veel dingen op IJsland gratis zijn; alle topattracties op natuurgebied zijn vrij toegankelijk.

We rijden naar een tankstation om de nodige benzine bij te vullen en een strijdplan te maken voor vandaag. Hoewel er nog heel wat wandelingen op het programma staan, kiezen we er vandaag voor om door te rijden naar Husavik om daar een walvissafari te gaan maken. De zon schijnt, er staat nauwelijks wind en daarmee de zee kalm. Eertje kan nog wel eens last hebben van zeeziekte dus op naar de walvissen nu de omstandigheden goed zijn. Rond 12 uur rijden we Husavik binnen en kiezen uit legio aanbieders de rederij Gentle Giants. De boot vertrekt om 13.15 uur dus hebben we nog even de tijd om wat warmers aan te trekken; op zee kan het best koud zijn, werd ons verteld. Nadat Erica bijna haar volledige kledingaanbod had aangetrokken of in haar (en mijn) tas had gedaan konden we naar de boot. De crew leek al op ons te staan wachten. Snel werden we in een poolbestendig pak gehesen en ik voelde de druppeltjes al over mijn rug lopen. Al snel werd de crew duidelijk dat we niet met een speedboot de zee op zouden gaan maar met een comfortabeler boot. De pakken mochten gelukkig weer uit. Toen we op de juiste boot stonden mochten we alsnog een pak aantrekken maar dat was niet half zo dik als het eerste. We bemanden een boot die geschikt was voor 24 personen met 11 man. Ruimte genoeg dus.

De boot voer vanuit de haven naar de andere kant van de baai. Ricardo onze alles behalve IJslandse gids vertelde ons van alles over hetgeen we zouden gaan zien. Toen we de overkant bijna hadden bereikt zagen we de spuiters van de Bultruggen al. Niet veel later de grote staarten die telkens in het gladde water verdwenen. Het andere soort walvis dat vertegenwoordigd was noemde hij de Minke whale, de Nederlandse naam ken ik niet. Het beestje wordt ook zo'n 10 meter lang. De bultruggen tot wel 17 meter! Zo gauw een walvis zijn rug liet zien, ratelden de camera's. Het was een pracht gezicht. Ik kan me nog herinneren dat ik als kind dacht "als ik die toch eens in het echt zou kunnen zien....". En dan is het zover. In Argentinië hadden we de Zuidkapers al eens gezien maar deze hier zijn veel groter. Na een uurtje dobberen wordt het tijd om naar de haven terug te keren. We zijn nog maar net omgedraaid om een enorme bultrug torent uit het water om zich een paar meter naast onze boot weer in het water te storten. Wauw! Zelfs onze gids Ricardo was onder de indruk. De kapitein draaide onmiddellijk de boot weer om en volgde deze vrolijke vriend. Nu had wel weer iedereen zijn camera paraat. Nog twee keer zou de walvis uit het water springen. Wat is dat mooi; wat een kracht om die 35 ton uit het water te gooien! Na dit schouwspel zwaaide de bultrug letterlijk nog even naar ons met zijn zijvinnen. Ik probeer het te beschrijven maar de euforie is veel groter dan dat. Ricardo verontschuldigt zich dat het nu echt tijd wordt om terug te keren. Grappig is dat Ricardo op heenweg had verteld dat het nooit te zeggen was of walvissen zouden gaan springen. Meestal als ze dat deden had je geen camera aan of was je er niet bij. Hoe anders is het vandaag verlopen.

Ruim drie uur na vertrek meren we weer aan in de haven van Husavik. Omdat het zonnetje nog volop schijnt vleien we neer op het terras van een restaurantje waar we de foto's nog eens terug kijken. Omdat we er toch zijn nemen we ook nog maar een pizza. We kopen nog wat brood voor het ontbijt en rijden dan richting het Myvatn gebied. We zijn redelijk op tijd op de camping en genieten nog even van de zon. Ik ga nog even een bakkie koffie en een bakkie thee maken.