Van Reykjahlid naar Akureyri zaterdag 25 juni 2016

Van Reykjahlid naar Akureyri zaterdag 25 juni 2016

Voor de tweede dag wakker geworden op de camping van Reykjahlid. Vanmorgen is het niet zulk mooi weer als gisteren maar het valt alles mee. De temperatuur is goed en vandaag willen we naar Dettifoss, de meest krachtige waterval van IJsland maar ook van Europa.

We vertrekken om een uur of half tien, terug richting het Oosten. We zijn nog maar net weg of Erica vraagt of we toch niet de wandeling naar Krafla zullen gaan doen; het is tenslotte de jongste vulkaan van IJsland en hij heeft zoveel verschillende kleuren.... Oké, doen we die ook. Het is tenslotte maar een wandeling van (volgens het boekje) anderhalf uur. Het is inderdaad de moeite waard. Je kunt goed zien tot waar de lavastromen hebben gelopen tijdens de laatste uitbarsting van 1984. De laatste lagen zijn veel zwarter dan de gestolde gesteentes van eerdere uitbarstingen. We lopen over een lange brug van houten delen. Dat de bodem daar nog steeds werkt is te zien aan stukken van de brug die gewoonweg uit elkaar zijn gedrukt. Op veel plaatsen rookt de aarde nog steeds. Hoewel alles dor en doods lijkt is het mooi om te zien dat er toch weer mos en bloemetjes beginnen te bloeien op een ondergrond die levenloos lijkt. Na bijna twee uur steken we nog wat restanten van sneeuwvelden over om weer op de parkeerplaats te komen. We nemen ook nog maar een kijkje bij het nabijgelegen kratermeer. We nemen deze keer maar niet de moeite om de hele krater rond te lopen. We lopen terug naar de auto en vertrekken dan toch richting Dettifoss, de Detti waterval.

Het is een ritje van ongeveer drie kwartier. Het laatste stuk van 25 km is een nieuw geasfalteerde weg die speciaal lijkt aangelegd voor de toeristen die een bezoek brengen aan de waterval. Het is een afslag van de rondweg 1 ( een rondweg om heel IJsland die we al voor een aanzienlijk deel hebben gevolgd ). Nou maak je jezelf altijd een voorstelling hoe dat er daar dan uit zal zien. In een van de boekjes had ik gelezen dat je sinds 2014 entree moest betalen om de waterval te bezichtigen. Ik vermoedde dus een nieuw gebouw met een keurige entree. Niets van dat! Ja, de enorme rotstuin waar je naar de waterval doorheen loopt, ziet er keurig uit maar er wordt geen entree geheven; Erica had gelezen dat ze bij Geysir ook waren begonnen met entreegeld te innen tot dat tot veel kritiek van de lokale bevolking leidde. Toen zijn ze er, althans voorlopig mee gestopt. Wellicht dat dit hier op een zelfde wijze is gegaan. Maar goed, een wandeling van 600 meter door de rotstuin leidde naar de waterval. Nu hebben we er daar al een paar van gezien deze vakantie dus we zijn niet snel meer onder de indruk. Deze waterval valt in een gat van zo'n 40 meter over een breedte van 100 meter. De kloof is echter zo nauw, dat je de waterval niet van kop tot teen kunt zien. Wij hadden de waterval vanuit het westen benaderd. Er was ook een mogelijkheid om dat vanaf de oostkant te doen, dan hadden we alleen 35 km gravelweg moeten nemen. Deze keer verkozen we het asfalt. Bijkomend nadeel van de westkant is dat daar veel meer spray is van de waterval. Met andere woorden: Je wordt zeiknat. Een Dettidouche van de Dettifoss dus. Een hoop watergeweld maar we hebben mooiere gezien. Eerlijk is eerlijk. Op 600 meter van de Dettifoss ligt de Selfoss. Tja, je hoeft niet veel moeite te doen om wat moois te zien op IJsland! Een paar minuten verder tref je dus weer een heel andere waterval aan. Deze is niet zo hoog maar wel over grotere afstand verspreid. Het zicht op deze waterval was ook mooier. We hadden een beetje associaties met Foz do Iguazu in Argentinië maar dan op Madurodamformaat (en zonder omringende jungle).

We rijden terug naar Myvatn en verlaten deze streek nu via de noordkant. We maken nog een klein uitstapje naar een vogelgebied maar zagen daar niet veel meer dan onze eigen eenden uit het Hillegomse hertenpark. Snel vervolgden we onze route in noordwestelijke richting. We stoppen nog een keer bij, jawel, een waterval. Dit keer de Godafoss ofwel de waterval van de goden. Deze scoorde weer goed op de schaal van watervallen. Als er na een poosje busladingen vol bejaarden worden gelost stappen wij ons Kunnecampertje maar weer in en rijden naar Akureyri, de hoofdstad van het noorden. Het is een plaats met zo'n 15.000 inwoners en dan ben je op IJsland al gauw een grote stad! Het is gelegen aan het uiteinde van een fjord en is voor ons weer het eerste stedelijke gebied in dagen! Het is een dorp (of stad) met heel leuke oude houten huizen en winkels. Het doet erg gezellig aan. Voordat we naar de camping rijden maken we eerst nog een wandeling door het gezellige centrum. In een boekenwinkel annex koffiehuis bestelt Erica, zonder te weten wat ze bestelt, een Frappe karamel. Deze caloriebom wordt naar tevredenheid genuttigd.

Het is een uur of half acht als we bij de camping komen. We besluiten eerst een was te doen en hopen dat deze voldoende droogtijd krijgt aan onze waslijn. Hoewel Erica het apparaat keurig had ingesteld op 30 graden had ze stellig de indruk dat de was tenminste 60 graden heeft doorstaan; zwaar dampende kwam het wasgoed uit de machine en voelde warmer aan dan tenminste 30 graden. Terwijl de was draaide hebben we voor de 12e keer in 12 dagen Italiaans gegeten. Pasta met pesto deze keer. Deze camping heeft ook weer een gezamenlijke keuken en we praten een poosje met twee Franse jongemannen. We horen hun verhalen over de wijze waarop zij liftend door IJsland trekken. Ze vertelden dat ze meestal binnen 15 minuten al een lift kregen. Slechts eenmaal hebben ze vier uur op een lift moeten wachten.

Terug bij ons campertje voelt de was nog behoorlijk nat aan. De kans dat deze vanavond nog droog wordt is niet heel groot. Als hij vannacht niet droog wordt of zelfs nog natter, kiepen we hem morgenochtend in de lokale droger. Dat gaan we morgen weer beleven.