De beklimmng van de Villarrica vulkaan

Gisteravond vroeg naar bed gegaan. De wekker zou zich om 05.15 uur alweer melden. Dit hoort ook bij op vakantie zijn. Om 05.45 aan het ontbijt en om 06.15 uur het busje in om vandaag de Villarrica vulkaan te bedwingen. We zijn een uur eerder op pad dan verwacht omdat we de eerste vierhonderd hoogtemeters aanvankelijk met een skilift konden afleggen. Maar die gaat dus vandaag niet. Dat is dus pech en mogen we ze te voet afleggen. Vanuit het busje was al te zien, dat de vulkaan behoorlijk "rookte". De chauffeur gaf aan dat de kans er wel eens in zou zitten, dat we de top niet zouden kunnen bereiken. De rook bestaan namelijk uit chloor- en zwavelgas. dat is niet al te best voor je gezondheid, zeker niet als de rook het hele pad bestrijkt, dat wij bovenin moeten afleggen. Hij verblijdt ons wel met het bericht, dat de skilift toch gaat! Euforie overheerst. Dat is een meevaller.
Als we bij de vulkaan aankomen is het akelig koud; de zon laat zich nog maar net zien over de rand van de vulkaan. Nu blijkt de skilift alsnog niet te gaan. Zelf lopen dus. Als we een kwartiertje onderweg zijn, loopt de temperatuur op en gaan de eerste jassen en handschoenen al uit. Dat gaat een uurtje goed en dan neemt de wind zoveel toe, dat alle jassen weer aangaan en je af en toe bijna omvalt van de windstoten. We zien de andere beklimmers langzaam afstand nemen. Erica en ik lopen samen met een gids op gepaste afstand van de rest.

Als we halverwege de vulkaan zijn, laat ik Eertje achter bij onze Belgische vrienden die ook de strijd hebben gestaakt. Zij zullen gezamenlijk weer naar beneden gaan. Daarover schrijft Erica hierna zelf een stukje. Ik voel me sterk genoeg om door te gaan, samen met drie reisgenoten (en nog een aantal anderen). De wind giert om ons heen en soms moet je met je hele gewicht tegen de berg hangen om er niet vanaf te worden geblazen; dan lig je zomaar honderden meters lager.

Na nog een uurtje klimmen besluit ik ook de toer af te breken. De weg naar de top is nog zo'n twee uur en wordt alleen maar steiler. Ik wil nog wel drie weken lekker vakantie vieren..... Er gaan er nog twee van onze groep door maar ook zij worden binnen een uur daarna naar beneden geloodst. De gifdampen belemmeren de weg naar de top. Ook zij keren terug.

De weg omlaag is een stuk aangenamer; op zo'n pannenkoekensleetje ben je veel rapper terug dan de heenweg te voet. Met een noodvaart scheur je naar beneden. Daar trof ik Eertje weer aan. De teleurstelling over het niet halen van de top werd ruimschoots goedgemaakt door de prachtige dag. Toen we uiteindelijk in Pucon op het dakterras van de Adventurestore een biertje deden, konden we terugkijken op een geslaagd avontuur.

gr. Harry



Kwart over 6 's ochtends vertrekken dat is echt vroeg!!!!!! Ik kon de wekker wel de nek omdraaien. Hier verschilen Har en ik duidelijk van mening. Voor mij is vakantie vieren: wakker worden zonder wekker, uitgebreid en vooral rustig ontbijten en daarna veel dingen zien en beleven. Maar goed vanmorgen was het dus vroeg op, snel ontbijten en de bus in.

Gisterenavond hebben we eerst een soort van korte briefing gehad en gingen we onze charmante outfit uitzoeken. Een broek, jas, schoenen, hoezen voor je scheenbenen, helm en verder een pikhouweel, stijgijzers en last but not least een gasmasker. Een gasmasker?!?!?! Wat nu weer? Ja, boven op de vulkaan heb je nl. giftige dampen en dan heb je voor 20 minuten in het gasmasker zitten om te overleven. Okeeeeeeee. Dus eigenlijk 20 minuten de tijd om heeeeel heeeeeel snel weer naar beneden te gaan. Tuurlijk waar ben ik nou weer aan begonnen?? Maar goed een hele rugtas vol dus gisteravond met goodies!! Maar ja, wat doe je dan nog verder aan? Hier beneden is het ong 25 graden, maar dat zal het boven toch echt niet zijn. Een van de weinige keren dat ik toch mijn kleren 's avonds alvast maar bij elkaar geraapt heb. In het kader van Patagonie laagjes dragen: een hemd, thermohemd, jasje, thermo-onderlegging, een legging en daarover lange skisokken. Ik leek vandaag wel zo'n oostenrijks moeke, alleen de rose gelakte nagels (het zit na al het 'reisgeweld' nog prachtig Mandy!) maakten het verschil. Of ze me met dit soort activiteiten daardoor wel serieus nemen met die rose gelakte nagels is de vraag, maar boeien!

Vanmorgen stipt 06.15 uur was de bus er. Het was opvallend stil in de bus. Was het de spanning of deelde iedereen toch wel mijn mening dat het toch echt ernstig vroeg was?! De weg ernaartoe was trouwens ook bijzonder. Over wegen met lava richting de vulkaan. En toen hop de bus uit en klimmen maar. Zoals Har al schreef, de skilift ging niet. Toen weer wel en toen we er uiteindelijk waren toch weer niet. Dus 400 klimmeters meer voor hetzelfde geld, koopie zeg ik!! Daar gingen we van 1400 meter naar 2850 meter hoog. Dik ingepakt en koud hadden we het. Maar dat laatste waren we met 5 minuten dus al vergeten. Warm dat we het hadden. Op naar de eerste stop. Er werd verteld dat er kleine en grote stops waren. Kleine stops van 5 min en grote stops hooguit 15 minuten. Wattttttttt?!?!? Dit is niet zoals ik dat altijd (met de nadruk op altijd) doe!! Voor mij geldt een stuk-je klimmen, genieten van het uitzicht, een stukje klimmen, half uur pauze en lekker zitten, foto's maken, wat eten en weer een stukje klimmen. Dussssss even die knop om. Voor de eerste rust liep ik op kop!!! Jawel! Dat wil dus eigenlijk zeggen, de helft van de groep liep al een eind voor ons, de rest achter mij. Heerlijk zo'n koppositie, dat maak ik nou echt zelden mee. Maar ja, ze konden er simpel weg gewoon niet langs. Toch even meegepikt zo'n momentje! Euforie was snel weg, want na de eerste (te) korte stop liep iedereen weer vrolijk voor me en was ik hekkesluiter. Ik zat weer in mijn comfortzone hahahaha!!!

Maar wat was het moooooi. Helaas geen tijd voor foto's want als hekkesluiter moet je dubbel zo hard werken om boven te komen en minder tijd om te rusten, echt wel!!! En wat een wind!!! 70 km per uur werd gezegd. Maar wat was het mooi en wat een geluk dat we dit konden doen. Geluk omdat de afgelopen 3 jaar rond deze tijd de vulkaan potdicht van de mist heeft gezeten en er geen mogelijkheid was om de vulkaan te beklimmen. 2e stop, we have 30 minutes. Okeeee dacht ik, toch een beetje naar mijn straatje. Tja verkeerd gehoord want na een kwartier kwam er actie in de taxi. Groep voorop, gids voor mij en Har achter mij. Maar wat was het mooooooi en wat kon het mij schelen dat ik daar liep te sloffen die berg op, met bovenbenen die niet meer wilden en wind die me letterlijk bijna naar beneden blies. Het was gewoon mooi!! (en heel vermoeiend). Inmiddels waren we bijna bij de volgende ' lange ' stop. You're doing fine Erica, zei de gids lief. En lief was hij, want de laatste meters naar 2100 hoog gaf hij mij een hand. Ik was net Anne Sophie, mijn nichtje van bijna 2. Maar boeide mij niet, ik mocht bijna even gaan zitten om op 2100 meter te genieten van het uitzicht. Toen ik daar zat besloot ik om niet verder te gaan. Dit was genoeg. Het was sowieso de vraag of de rest nog door kon want de gasdampwolken op 2850 meter werden steeds groter. 'Give us 30 minutes more, then we know if we can go to the top' . Joh, al worden het er 45, geen probleem. Ik zat daar heerlijk met mijn nootjes en rozijntjes en mijn beentjes gestrekt in het zonnetje, met een keiharde wind in mijn rug. Vooral met dit tempo doorgaan dacht ik hahaha. De rest van de groep incl. Har gingen verder en samen met 2 reisgenoten en nog een aantal anderen gingen wij terug.

Dat was ook nog wat zeg! Ik had het plastic sleetje/bordje al gezien. Jaaahaaaaa, dat ging inderdaad gebeuren dus. Je pikhouweel als rem en gaan. Allemaal prima maar de pikhouweel van mij kreeg het niet bijgeremd, dus ik ging in staking, min of meer dan. Uiteindelijk dacht de gids die stomme Hollandse meid gaat echt geen meter meer verder, dus ik moet wat anders verzinnen. Dat had hij nou eens goed ingeschat!!! Hij achter mij en hij zou het regelen. Oke, eerst zien dan geloven. Inderdaad zijn remmen waren beter onder controle en dus onder assistentie van de gids gingen we. Wat ging dat hard zeg! Ik kon alleen maar zeggen o my god, o my god zo'n 20/30 keer en iets in de trend van dat ik nooit naar de kerk ging, maar dat ik toch ging geloven als we veilig beneden kwamen. Die man heeft zich rotgelachen. Stomme Hollander met je vlakke landschap heeft hij waarschijnlijk gedacht. Toch, toen ik eenmaal echt overtuigd was dat hij voor mij zou remmen, lees trekken aan mijn rugtas, was het wel echt heel leuk om te doen zo naar beneden glijden. Na een tijd kwamen Har en de rest ook weer terug bij af. Helaas heeft ook de rest de top niet kunnen bereiken (voor sommigen nog maar 200 meter klimmen) omdat de gasdampen te gevaarlijk werden. Maar iedereen van het reisgezelschap was het er over eens, wat een geweldige ervaring en nogmaals wat was het daar mooi!!!!!!!!!!!!!

Morgen wordt een reisdag naar Bariloche, Argentinie. De grens daar schijnt een drama te zijn dus het kan even duren voordat we voet aan land van Argentinie zetten. Maar dat morgen!