Van Hveragerdi naar Seljalandsfoss - vrijdag 17 ju

Hveragerdi naar Seljalandsfoss

Vanmorgen dacht Eertje dat ze klaar was met slapen. Het bleek echter een uur of twee. Toch maar een sanitaire stop. Het is uiteindelijk acht uur als we ons campertje opruimen en onder het afdakje bij de keuken ontbijten. Hoewel het behoorlijk bewolkt is, ziet het er niet naar uit dat het zal gaan regenen. Gehuld in laagje over laagje rijden we om half tien naar de plek waar we de wandeling gaan beginnen. In het boekje hadden we al gelezen dat je meteen begint met 160 meter hoogtestijging dus we waren voorbereid.

Al na een paar honderd meter (stevig omhoog) passeren we de eerste stomende warmtebronnen. Er zijn ook grijze pruttelende modderputten. Luid spetterend kotst de bron de grijze massa omhoog. De heerlijke geur van zwavel verspreidt zich in de hele omgeving.
Na een half uurtje klimmen beginnen we uit te kijken naar het moment dat het hoogste punt is bereikt. Gelukkig heeft Eertje de laatste maanden regelmatig de sportschool bezocht waardoor ze nu als een jonge hinde omhoog danst. Toch af en toe maar even genieten van het uitzicht (....).

Even later doemt ver in de afgrond een prachtige waterval op. Verspreid over meerdere terrassen dendert het water verder de diepte in. Op de terugweg zullen we hier nog een keer stoppen om wat mooie plaatjes te schieten.
Als we over het hoogste punt zijn, lopen we letterlijk tussen grote wolken stoom die uit meerdere grote bronnen vrijkomt. Het is echt prachtig om te zien wat moeder aarde allemaal in petto heeft. Kort daarna komen we bij een smalle stroom waardoor water stroomt van zo'n 35 graden. Menigeen kleedt zich om achter de daartoe opgestelde schermen maar wij kiezen ervoor om door te lopen. We krijgen deze vakantie nog meerdere gelegenheden om te baden in de natuurlijk bronnen.

Als we aan het einde van de geplande route komen, geeft Erica aan er wel zin in te hebben om de optionele uitbreiding van de route erbij te pakken. Een uurtje extra wandelen. Het is een ronde om de bergtop waar we al een poosje op uit keken.
Aanvankelijk was het een weinig interessant stuk maar na een half uurtje werden we getrakteerd op misschien wel het hoogtepunt van deze eerste dagen. Stomende poelen, kolkende modderkuilen en walmende meertjes. Het was te mooi om te beschrijven. We hebben er zeker een uur aan besteed. Het viel uiteindelijk niet een mee om Eertje daar weg te krijgen. Hier nog een foto, daar nog een foto en nog maar een. Een filmpje van de rochelende modderput en zo maar door. Euforisch van de belevenissen vervolgen we de weg terug. Maar dan krijgt Erica het even benauwd. Moet ik hier langs? Is er geen andere weg? Moet dat zo? De hellingen worden steiler en de afgrond hoger. Er is een stuk waarbij je je met kettingen langs de afgrond moet helpen. Hangend in de kettingen en met knikkende knieën lukt het haar toch. Het duurt nog even voor ze weer "terug op aarde is". De rest van de wandeling valt mee. De 160 meter omhoog mogen we nu naar beneden lopen. Dat is lekker. Maar wat een mensen lopen er nu op het pad. We zijn blij dat we op tijd gestart zijn.

Terug in het dorp stoppen we weer even bij de koffie-thee-wifitent. Juist op dat moment trekt er een stoet voorbij met ruiters op paarden met vlaggen, muziekkorps en een hele groep dorpsbewoners. Het blijkt een nationale feestdag.
Na een sinas en een koffie gaan we weer op pad naar Hella. Daar gaan we tanken en boodschappen doen. Op dat moment komen we erachter dat we geen idee hebben hoe het klepje voor de benzinedop werkt. In de auto is geen knopje te vinden. Uiteindelijk gaat hij open maar na het tanken gaat hij met geen mogelijkheid meer dicht. Nu is Erica niet voor één gat te vangen dus die schakelt een hulplijn in. De benzinepomp heeft gratis wifi dus hangt Eer meteen met Angelique aan de lijn. De hulplijn werkt niet, ook het telefoontje naar de verhuurder even niet dus dan maar dichtgeplakt met sporttape. Werkt ook goed! Lossen we later wel op. Nu op weg naar de plek waar we morgen willen gaan wandelen. Een lange maar mooie weg door een zeer gevarieerd landschap. Zo rijd je door de lupinevelden op het asfalt, dan weer op gravel langs zwarte lavavelden. Op de achtergrond rijzen besneeuwde toppen aan de horizon op. Een pracht gezicht. Als we uiteindelijk in de buurt van onze bestemming komen blijkt de toegangsweg, nog zo'n 35km afgesloten omdat er nog te veel sneeuw op de route ligt. Dat is jammer. Achter ons staat een vrolijke Duitser die hetzelfde lot ontmoet. Hij probeert ons nog zover te krijgen om met hem mee te gaan verder het land in maar dat slaan we vriendelijk af. We hebben nog een lange tocht voor de boeg. Dan slaan we deze wandeling maar over.
Terug naar Hella (net als op de heenweg weer zo'n 100 km) rijden we over een andere mooie weg waarbij de zon ons ook nog eens goed gezind is. Het wordt steeds mooier. Dan is het wel vreemd als het op de voorruit van de auto begint te kletteren. Het geluid van dunne spetters op de voorruit. Het was alleen geen regen maar duizenden muggen vliegen zich te pletter tegen de voorruit. Het zicht wordt steeds slechter, zoveel lijken zitten er vastgeplakt op ons raam. In Hella was ik de voorruit en kopen we een muskietennet voor over onze petjes. We zullen onze vliegende vijanden nog wel vaker tegenkomen.
Om een uur of half negen rijden we terrein op van de camping voor vannacht. We gaan meteen eten maken in de keuken in het gebouw van de receptie. Het is 22.45 uur als we richting de grote waterval Seljalandsfoss lopen. Met de ondergaande zon is dat een fascinerend gezicht. Het mooiste moment van de dag om kiekjes te maken waarschijnlijk! En natuurlijk maken we foto's als we achter de waterval doorlopen. Prachtig met dat tegenlicht, het zonnetje is inderdaad nog steeds niet onder. Nou, het was weer een heerlijke dag.