Van Egilsstadir naar Vopnafjördur dinsdag 21 juni

Van Egilsstadir naar Vopnafjördur dinsdag 21 juni 2016

Gewekt worden door het zonnetje dat op het dak van ons campertje staat te schijnen. Daar word ik wel vrolijk van. Eertje schuift de schuifdeur aan haar kant open en wordt direct verwelkomd door een heerlijk ochtendzonnetje. Omdat het nog wel flink waait, besluiten we te ontbijten in de ontbijtzaal van ons voertuig. Zelfs het gekookte eitje ontbreekt niet. Alle ingrediënten voor een mooie dag!

Alles ingepakt en klaar voor vertrek. Of toch niet; Eertje kan haar roze softshell jas nergens vinden. Niks in de camper en niks bij de receptie van de camping. Toen laten bellen naar de eigenaar van het cafe waar we gisteren voetbal hadden gekeken. Daar was hij inderdaad blijven liggen. Een medewerker van het cafe kwam in gezwinde spoed naar de camping om Erica haar jas te retourneren. Nu kunnen we op pad. We rijden een eindje terug, om een klimmetje te maken naar Hingifoss, wederom een mooie waterval. Het was een uurtje klauteren naar 300 meter. Tussen mooie basaltzuilen dondert het water over een hoogte van 118 meter naar beneden. Als Eertje niet alle bloemetjes op de terugweg had gefotografeerd en een 81 jarige Belgische dame met rust had gelaten duurt de terugweg aanzienlijk korter. Maar ach, we hebben alle tijd en de zon schijnt. Terugweg dus ook ruim een uur.

We vervolgen de oostkust noordwaarts. Dat er schapen los langs de weg lopen is geen uitzondering maar nu liepen er ineens drie IJslandse paardjes op de doorgaande weg. Als we willen stoppen om ze van de weg te sturen, zien we vlakbij ook nog eens een schaap vastzitten in het gaas van het hek. Het beestje had waarschijnlijk malser gras gezien aan de andere kant en was verstrikt geraakt en kon nu met geen mogelijkheid meer terug. De boerderij in de buurt leek behoorlijk onbemenst dus gingen we zelf aan de slag. Het arme dier was aanvankelijk erg bang maar toen het in de gaten kreeg dat we wilden helpen werd het rustig en liet zich bevrijden uit het gaas. Een beetje buigen aan het gaas, een beetje duwen en trekken aan het schaap en binnen de kortste keren keerde het hoogzwangere beestje weer terug naar haar vriendjes in de wei. Best wel een goed gevoel, zo'n bevrijdingsactie. Zeker als je je bedenkt dat je diezelfde ochtend nog een vogel hebt doodgereden!

Nog beter gehumeurd reden verder. Na een uurtje rijden waarvan het laatste stuk over een gravel weg, slaat de weg af naar de bergen. Met een gemiddeld stijgingspercentage van 15 procent moest het Kunnecampertje er nog aardig aan trekken. Het uitzicht daarentegen was weer fenomenaal! Vanaf de besneeuwde toppen keken we neer op de delta van de fjord. Op enig moment konden we op een wolkje kijken dat onder ons hing. Grappig gezicht. Als we weer langs de kust rijden zien we de IJslandse olifant, een rotsformatie in zee die sprekend op het dier lijkt. We hadden hem al gesport in allerlei reisgidsen maar kwamen hem nu toevallig tegen. Later die middag zouden we nog een wandeling maken dat over het strand ging. Halverwege zijn we teruggekeerd omdat het niet was wat we ervan verwachtten. Wat wel leuk was, was al het drijfhout en andere zooi die op het strand was aangespoeld. Een beetje strandjutten blijft leuk.

Om een uur of zes rijden we de redelijk verlaten camping van Vopnafjördur op. We zetten de camping met zijn neus in de wind (om te voorkomen dat de deuren uit je handen zouden waaien) en zijn beneden in het dorp wat gaan eten. Erica een pizza en ik een heerlijke salade. De wens om papegaaiduikers te zien is nog niet in vervulling gegaan. Hopelijk morgen. Anders gaan we ze zeker in de Westfjorden aantreffen.