Van Vopnafjördur naar Kopasker wo 22-6

Woensdag 22 juni 2016 Van Vopnafjördur naar Kópasker

We worden wakker op de gemeente camping van Vopnafjördur. We staan op de top van dit vissersdorpje met uitzicht op, hoe kan het ook anders, de haven. Het is weer heerlijk weer en we kunnen lekker buiten ontbijten, want de muggen hebben nog steeds vakantie gelukkig! Na ontbijt en een heerlijk warme douche gaan we weer onderweg. En net als alle andere dagen, vallen we ook hier weer van de ene in de andere verbazing. Nog geen 20 km onderweg en daar ligt weer een dik pak sneeuw aan een meer. We gingen richting een geiser. Althans deze stond op de landkaart aangegeven. Een smal weggetje op, stenen ontwijken of wegslepen (dit waren geen kleine keien meer) en daar moest het dan ergens zijn. Na een km of 10/15 hadden we het nog steeds niet in het zicht en besloten we maar terug te gaan.

Op naar de eerste wandeling van vandaag. In het natuurpark Raudanes. Weer een niemandsland! Dit was een wandeling langs of liever gezegd bovenop de kust. Uitzichten op allerlei rotsbogen en -torens in de zee. En overal vogels!! Hele mooie wandeling! Kers op de taart was het laatste stukje, een rots met gras en alleen maar papegaaiduikers! Wat een schattige beestjes zijn dat zeg!!!! De wandeling zou iets meer dan 2 uur in beslag nemen volgens hef boekje. Nou, we hebben er 4 uur over gedaan om weer alle mooie indrukken in ons op te kunnen nemen en vast te kunnen leggen. Super!

Met ons hoofd vol mooie indrukken gingen we op weg naar het meest noordelijke dorpje van IJsland (op 'vaste'land), Raufarhöfn. Daar zouden we even een kroeg induiken om de 2e helft van IJsland-Oostenrijk te kijken. Via de radio hadden we al begrepen (voor zover mogelijk) dat IJsland voor stond. Dat moest dus een feest zijn daar in Raufarhöfn. 2 km voor de plaats van bestemming zag je een 'mistbank' over het dorp heen gaan. Ook zuur als het daarvoor zo stralend weer is. In Raufarhörn stond welgeteld 1 koffiebarretje zonder tv. Via wifi en met een bak koffie/thee hebben wij als Nederlanders als enige daar IJsland staan aan te moedigen. Troosteloos dorp, de dame achter de balie vertelde dat het daar altijd mistig is en 's winters totaal geen zon. Je moet niet aan denken, toch!! Met een mooie uitslag voor IJsland, dat dan weer wel. Dorp stond op z'n kop, zeg maar, door 2 Hollanders.

Inmiddels was het rond 18 uur toen we weer verder gingen. Langs de oude weg, de nieuwe weg niet nemen, stond in het boekje voor de volgende wandeling. Dat hebben we geweten. Deze weg had nog meer stenen en kuilen! Dezelfde dame van de koffiebar had ons al gewaarschuwd om daar maar niet te gaan rijden met een gewone auto. Toch zijn we blij dat we zo gereden zijn. Over het noordrlijkste puntje van IJsland keek je zo over de lagunes heen met de zee als achtergrond en de zon als sfeerverlichting. En nagenoeg windstil, zooooo mooi!

Al stuiterend kwamen we aan bij een zijweggetje dat moest leiden naar een boerderij. Dat weggetje was ongeveer 10 km lang en daar was op een gegeven moment een hek. Je mocht door het hek, als je het maar weer sloot en heel zachtjes zou rijden ivm de broedende vogels. Nu konden we al niet heel hard, maar we snapten precies waarom dit ook niet toegestaan was. De sterns hadden jongen en zagen de auto als vijand. Een aanval van boven of van opzij was op deze laatste km tot de boerderij geen uitzondering. En inderdaad heeeeel veel vogels. Wat moet deze boer zelf veel van vogels houden om mensen toe te laten op zijn erf voor een wandeling. De wandeling was maar 1,5 uur maar leidde naar een vuurtoren met een vogelrots in zee. Ik denk dat menig 'vogelaar' dit fantastisch zou hebben gevonden, want dat vonden we namelijk al. Boven op de rotsen hebben we Jan van Gents gespot. Bijzonder is dat deze mooie grote elegante zeevogel op 2 plaatsen broedt op IJsland en dit was 1 vd 2 plaatsen. Hadden we stralend weer toen we daar net op dat punt vd vogelrots aankwamen, met 5 minuten was het één dikke mist. Kwam zo vanaf zee het land oprollen.

Terug bij de auto gingen we weer als Fred en Wilma Flintstone verder op weg naar een slaapplaats. Het was na half 11, dat we heerlijk aan een potje eten zaten op de camping in Kopasker. Het uitzicht...... Lupines, blauw met wit, hoe kan het ook anders!