Dinsdag 27 juni van Saint Véran - Refuge de Agnel

Dinsdag 27 juni van Saint Véran naar Refuge de Agnel

Na weer een ontbijt aan de lange tafels met koffie en thee uit de au-bain-marie en uit een glazen schaaltje lever ik de grote rugzak weer in om te laten vervoeren naar os volgende adres; ik zou er toch echt niet aan moeten denken om al die zooi de Alpen over te sjouwen! Wat een heerlijke service van Petit Maurice!
Rond negen uur beginnen we aan de etappe. Ik had een broodje jambon cru besteld om mee te nemen als lunch. Bij de boulangerie in het dorpje ook nog even een flute gekocht.
De etappe van vandaag begint behoorlijk relaxt in vergelijking met gisteren. We krijgen eerst een kilometer of twee vlak voordat het geleidelijk omhoog gaat. Deze opgetogen stemming slaat echter al snel over in paniek als we worden aangevallen door een zéér geïrriteerde bijen. Hun kasten zijn net bewerkt door een imker en het bijenvolk in niet in de stemming om het maar eens netjes te zeggen. We worden werkelijk aangevallen door de bijen die niets ander willen dan ons te voorzien van hun angels. Ik word gestoken in mijn oor en bij mijn oog, gelukkig hebben ze bij mij geen angels achtergelaten. Bij Erica is dat anders. Hoewel ze haar haren in een staart had gebonden, wisten de bijen door haar haardos door te dringen om twee keer toe te slaan. Op een holletje (en Erica daar de nodige krachttermen aan toevoegend) gingen we terug naar de rivier die we daarvoor nog vrolijk waren overgestoken. Een drietal Duitsers die ons volgden trof hetzelfde lot. Ook zij wisten niet hoe snel ze de plaats des onheils moeten verlaten. Met een pincet van een Duitse dame kon ik Erica van de eerste angel verlossen. De tweede kon ik zo uit haar nek halen. De schrik zat er goed in. Probleem was dat de weg langs de bijen de te volgen route was. We namen het voorbeeld van de Duitsers over: zij trokken hun regenkleding aan en een t-shirt dat hun hele hoofd bedekte. Erica verruilde haar wandelrok voor een lange broek en deed de pijpen in haar sokken. Erica, die het toch al nooit zo op bijen had, ging met knikkende knieën weer met mij terug langs de boze bijen. Hun humeur was al enigszins bekoeld maar een enkeling deed toch nog een poging zijn ongenoegen te uiten. Zonder verdere kleerscheuren konden we gelukkig verder en toen we ruimschoots buiten het bereik van het insectenvolk waren durfden we ons weer in het gebruikelijke wandeltenue te hijsen.

Het duurde nog een heel poosje voordat Erica de rust terug had en niet meer opschrok van een fladderend vlindertje. De eerste kilometers kostte Erica totaal geen energie, ze liep volledig op de adrenaline die ze zojuist had opgedaan!

De nieuwe tactiek om de Alpen over te komen bleek zijn vruchten af te werpen. In een veel lager tempo dan gisteren en met veel kleinere passen legden we de eerste negen kilometer probleemloos af. Ook toen het daarna sneller ging stijgen bleef de tactiek werken. Op eigen kracht en met eigen rugzak bereikte Erica bijna probleemloos de hoge col van vandaag. De weg er naartoe was weer adembenemend. Enorme vergezichten met besneeuwde toppen maakte deze overwegend zonnige dag weer tot een toppertje. Erica was er van overtuigd, deze route was veel mooier dan gisteren. Misschien kwam dat ook wel omdat ze er vandaag meer van kon genieten dan gisteren toen ze voornamelijk met zichzelf in gevecht was. We hadden eigenlijk allebei associaties met onze wandeling bij Skogar in IJsland; daar was het ook zo mooi.
De marmotten hebben ons vandaag ook weer verblijd met hun regelmatige aanwezigheid. Eentje stapte waarschijnlijk net uit zijn holletje toe hij verstijfd op drie meter bij ons vandaan stond. Met dank aan marmot weer prachtige close-ups kunnen maken.
De weg naar beneden leidde zo nu en dan door de laatste sneeuwveldjes die nog niet waren bezweken onder de steeds warmer wordende zomerzon. Het laatste stuk ging over een pad tussen een lawine van stenen. Het was mooi om te zien dat Erica nu dansend de laatste meters aflegde naar onze overnachtingsplaats voor vandaag: Refuge de Agnel; een uit de kluiten gewassen herberg waar we zullen overnachten op een slaapzaal. Het toeval wil, dat we deze kamer delen met de Duitsers waarmee we ons bijenavontuur beleefden. Het diner lijkt op de voorgaande: een grote bak soep voor de hele tafel; stokbrood (erg oud deze keer); stukje vlees met pasta, daarna sla gevolgd door een toetje. Gezellig gepraat met "de Duitsers van de bijen" en een Frans stel. Om een uur of negen trekt iedereen al richting slaapzaal. Het voelt alsof,je als kind staf kreeg en vroeg naar bed moest. Geen stroom voor de klanten dus ook geen wifi of telefoons laden. We posten dit verhaaltje dan maar weer een dag later (of twee dagen).