El Chalten

Vrijdag zijn we uit Puerto Madryn vertrokken naar de luchthaven van Trelew, een uurtje rijden vanaf het hotel. In tegenstelling tot goed Argentijns gebruik had onze vlucht geen vertraging maar was zelfs een halfuur te vroeg! Omdat iedereen er ruimschoots op tijd was, vertrok de 737-700 Boeing ook een half uur eerder dan op schema. Ongekend luxe, dus. Met goed zicht op de Patagonische pampas vliegen we richting het zuiden. Gelukkig voor Erica verliep de reis zonder noemenswaardige turbulentie.

Toen we landden op El Calafate was het werderom zonnig als mrk je wel, dat het hier in het zuiden behoorlijk kan waaien. Voorafgaand aan ons vertrek had ik regelmatig gecontroleerd wat de temperatuur in deze omgeving zou zijn. Steevast gaven de voorspellingen aan, dat de temperaturen ergens tussen de 5 en 10 graden Celsius zouden bedragen. Nou, dat valt dus wel mee. Ik krijg steeds sterker het vermoeden, dat ik veel te veel winterkleding heb meegenomen en te weinig zomerspul. Ook hier is het zo'n 17 graden en de schone t-shirts met korte mouwen raken uitgeput. Vandaag of morgen toch maar wat uit gaan spoelen.

Vanuit El Calafate brengt een mini-bus ons in een paar uur naar El Chalten. Dat is een klein plaatsje aan de voet van het nationale park Los Glaciares, de gletsjers, dus. Onderweg stoppen we een aantal keer om aan de rand van Lagos Argentino en Lagos Viedma foto's te maken van het uitzicht. Op de achtergrond zien we Mount Fitz Roy en Cerros Torres; deze bergtoppen rijzen loodrecht omhoog en zijn vaak gehuld in de wolken. Op deze dag zijn alle toppen goed te zien. Omdat ze loodrecht omhoog lopen, zijn ze ook heel moeilijk te beklimmen; staan er op een gemiddelde dag 50 klimmers aan de top van de Mount Everest, er staan er hier hooguit 50 per jaar aan de top. Dat heeft ook te maken met de weersomstandigheden die hier per uur enorm kunnen verschillen. Op het ene moment is het 20 graden en op het andere moment draait de wind en komt vanaf de gletsjer en dan loopt het kwik terug naar het vriespunt.

El Chalten is een klein dorpje, dat voornamelijk wordt ingenomen door toeristen. Het is nog niet lang geleden gesticht en de wegen zijn op de hoofdweg na geen van allen verhard. Ik heb me laten vertellen, dat het is gesticht om te voorkomen dat de Chilenen dit deel van de Andes gaan claimen. Er is een stuk grond hier in de buurt, waarvan noch de Argentijnen noch de Chilenen weten aan wie het toebehoort. En dat in de 21e eeuw.... Deze avond eten we gezamenlijk in een klein restaurantje in het dorp. Het staat hoog genoteerd op Tripadvisor en dat schept verwachtingen. De serveerster adviseert ons Locro, volgens de vertaling op de menukaart een "stew" een stoofpotje dus. Hoewel het een aardige bonensoep was, met wat verdwaalde stukjes spek, voldeed het niet aan onze verwachting. Erica was wat dat betreft beter uit met haar vegetarische lasagne. Dat was een lekkere schotel met veel kaas en aubergine. In haar ooghoeken ad ze al gezien, dat ik hoopte dat er wat bij haar over zou blijven. Hoewel ik denk, dat ze het zelf wel op had gekregen, had ze een lekker stukje voor mij bewaard, de schat!

Om een uur of tien kropen we al onder de wol. Als het aan de hoteleigenaar had gelegen was wol wat overdreven; in het hele hotel stookte hij de temperatuur op tot ruim boven de 30 graden. Toen we binnenkwamen gingen eerste de radiatoren dicht en de ramen open om de temperatuur enigszins te temperen. Morgen staat er een lange wandeling langs de gletsjers en bergtoppen op het program. Dan wil je wel een beetje fit zijn.

Het is inmiddels zaterdagmorgen een het busje haalt ons om half 10 op. Het brengt ons in een half uur naar Hotel El Pilar, aan de andere kant van de bergketen. Hier start onze wandeling en klautertocht van vandaag. In twee uur tijd lopen we naar de voet van Mount Fitz Roy. We passeren een prachtige gletsjer en nemen de tijd om er wat foto's te maken. De weg gaat door prachtige bossen en wijdse vlaktes. Zoals gebruikelijk in deze omgeving, waait het enorm. Gelukkig hebben we de wind voornamelijk in rug. De weg naar de voet van de bergen is steil en zal ongeveer een uur duren. Volgens onze informatie was de klim 400 hoogtemeters maar voelde aan als veel meer. Al snel zegt Erica dat ik maar samen met Andre naar boven moet gaan en dat zij op eigen tempo naar boven komt. Andre en ik stuiven naar boven maar komen er ook achter, dat de beklimming wel erg steil is. We hebben een paar stops gemaakt oom de hartslag weer een beetje te laten dalen. Bovenin kregen we een echt Zwitserleveen-gevoel. Wat een prachtig gezicht! Het hagelwit besneeuwde meer met daarboven de FitzRoy. Links daarvan de Cerros Torres. Heel wat megabites aan fotomateriaal geschoten! Tot onze verbazing was Erica samen met onze Belgische vriend Wim ook al boven. Die hebben rustig en gestaag doorgelopen. Chapeau!

Gezamenlijk liepen we langs de linkerkant van het ijsmeer, naar het uitzicht over de gletsjer onder Cerros Torres. Het water van het meer daaronder was prachtig blauw. Een adembenemend beeld. De bijgevoegde foto's kunnen nauwelijks weergeven, wat het werkelijke beeld laat zien. Ronduit sprookjesachtig.
nou, nog eeeen fotootje, nog een en nog een.... Het is zo mooi!!!

Dan toch maar weer naar beneden. Dat viel Erica wat lastiger. Waar ik als een (oude) berggeit naar beneden dartel, heeft Erica handen en voeten nodig om de weg naar beneden te maken. We laten onze medeklimmers gaan en vervolgen in Erica's tempo de weg naar beneden. Tijdens de afdaling merken we al, dat het weer begint om te slaan; er komt (nog) meer wind, er komt meer bewolking en de temperatuur begint te dalen. Aan het einde van de afdaling is Erica doodop en neemt even de tijd om weer op krachten te komen; aan de voet van de berg is het namelijk nog drie uur lopen, terug naar het dorp. Dit stuk gaat een stuk makkelijker. Het is behoorlijk vlak en gaat wederom over open vlaktes en door bossen. Erica merkt een paar uur voor aankomst alvast maar op: "misschien dat ik er straks anders over denk, maar ik had dit voor geen prijs willen missen!" Nou, ze is er niet anders over gaan denken. Moe maar voldaan volbrengen we de wandeltocht en drinken nog een biertje (en Eer een watertje) met de medeklimmers die al geruime tijd binnen waren. Dat maakt niet uit. Het was een prachtige dag. Ikzelf vond het de mooiste tot nu toe. Na een snelle douche nog wat gegeten in het dorp en het kostte maar weinig moeite om snel daarna de slaap te vatten. Nog lang nadromend over een mooie wandeling.....