Van El Calafate naar Torres del Paine

Jaja, er is even radiostilte geweest. Soms zit je op onherbergzame plekken waar geen telefoon- of wifi-verbinding is. Dat was de afgelopen dagen het geval, in het Nationale Park Torres del Paine. Maar we zijn er weer dus even een terugblik naar maandag 24 november.

Nadat we vanmorgen tussen zeven en acht even hebben geskyped (hoe schrijf je dat eigenlijk) met ons beider moeders, hadden we vanmorgen eindelijk de tijd om rustig te ontbijten. Dat is wel fijn want dit was zeker het beste hotel tot nu toe en ook het ontbijt is uitstekend verzorgd; was het meestal een paar taaie croissants, een paar stukjes kaas en plakjes ham, hier stond een compleet Van der Valk ontbijt!

Om 09.00 uur worden door het minibusje opgehaald dat ons weer naar Chili zal brengen. We rijden over eindeloze Patagonische steppe. Je kunt echt kilometers ver kijken en niets anders zien dan uitgestrekte glooiende vlaktes. Voordat we in Chili zouden aankomen wordt er geen stop gemaakt. De grenspost van Argentinië gaat namelijk tussen twee en half vijf dicht (.......). Gelukkig bereiken we ruimschoots voor tweeën de grens en komen er zonder al te veel poespas doorheen. Een van onze reisgenoten was echter zo slim om appels mee te nemen over de grens naar Chili. En als er IETS verboden is om mee over de grens te nemen naar Chili is het wel fruit of andere verse producten. Je levert bij de douane een verklaring in, dat je niets van dat mee neemt over de grens. Doe je dat wel en ze komen erachter: 300 euro (!) boete.
Na vele verontschuldigingen voor deze misstap volstond de douane met een aantekening in de Chileense registers; mocht je in de toekomst nog een keer betrapt worden, zal de boete 3.000 euro bedragen. Deze ezel zal zich wel niet meer stoten.....

Vlak na de douane stoppen we bij een restaurantje waar we wat laatste inkopen doen voor de komende dagen en eten wat. Dan vervolgen we onze weg naar het Nationale Park Torres Del Paine. Hemelsbreed lag het niet verder dan zo'n 50km van ons laatste hotel maar om er te komen moesten we een rit maken van ruim 300 km! Je kunt nu eenmaal niet zo makkelijk over de Andes met zo'n busje.

Onderweg zijn we diverse keren gestopt: voor overvliegende condors, een overstekende kudde koeien met gaucho's ( zeg maar: Zuid Amerikaanse cowboys), voor guanaco's (een soort lama), struisvogels met kuikens en natuurlijk de torens van Torres del Paine, die al van verre oprijzen boven het landschap. Het was trouwens weer een prachtige dag met volop zonneschijn. Al stond er een harde wind maar dat is meer regel dan uitzondering in deze streek.

Aan het einde van de middag bereiken we het park. Het is met meest bezochte nationale park van Chili met zo'n 150.000 bezoekers per jaar. We worden met het busje naar een van refugio's gebracht. Dat is een gebouwtje met een aantal slaapzalen. Naast douches en toiletten hebben deze onderkomens geen voorzieningen. Geen stroom op de kamers, geen WiFi (bijna net zo belangrijk als een bakkie koffie maar ook die was er niet te krijgen). Eten doen we in het nabijgelegen hotel. Alles is hier van dezelfde eigenaar. Op de weg er naartoe worden we door de jagende wind, bijna van de weg geblazen. Het stuift als een gek! We eten een verrassend lekker pizza Patagonico met lamsvlees en een pizza Vegetario.
Terug in de refugio spelen we nog een spelletje Jenga alvorens we rond half elf de stapelbedden in- of opkruipen. We slapen hier me zes personen in de kamer. We hebben veel lol voordat rond 23.00 uur het licht uitgaat. Morgen staat er weer eens een zware wandeling/klim op het programma. Die moet gaan leiden naar en prachtig uitzicht op de torens. Omdat het een steile klim gaat worden van zo'n 900 hoogtemeters met dito afdaling heeft Erica besloten en wat vlakkere wandeling te gaan maken maar ook die zal ongeveer 9 uur gaan duren. Hopelijk gaat de wind vannacht wat afnemen. Het is inmiddels aardig stil geworden in onze kamer. Ik ga ook maar afsluiten....