1 juni 2023 Faial da Terra

1 juni 2023 Faial de Terra

Vandaag staat er een wandeling van vijf en een half uur op de planning. Het is een rondje van 14,5 km door het soms onherbergzame oostelijk deel van het eiland. Een tocht die voert naar twee verborgen watervallen, zo zegt ons wandelboekje.

Vanuit het centrum van Faial de Terra, een dorpje dat we al eerder aandeden waar de voorbereidingen voor het feest van de Heilige Geest in volle gang waren, beginnen we de wandeling. Nog één bakkie dan is hetzelfde cafeetje en dan op weg.

Als we het dorp nagenoeg uit zijn begint er meteen een steile klim omhoog. Het is dan wel een geplaveid pad maar de hellingshoek is killing. Mijn benen zijn op de eerste kilometers al verzuurd en dat zal me de rest van de dag nog aardig parten spelen. Hoewel het geen wedstrijd was, waren deze “mudmasters” een behoorlijke uitdaging. We lopen door het bos met stevige klimmetjes over nauwelijks verharde pad; sterker nog je moest met grote regelmat oppassen dat je niet tot je enkels in de modder wegzakte. Erica, die vandaag fysiek veel beter in elkaar stak dan ik, ontweek alle modderpoelen en hield haar schoenen en wandelbroek behoorlijk schoon. Omdat mijn benen als lood voelden, was ik het manoeuvreren aardig zat en stapte regelmatig midden in de modder hetgeen ook aan mijn schoenen er broek zichtbaar was.

Na enige tijd bereiken we de eerste waterval van vandaag. De Salto de Prego. Een mooie waterval midden in het bos. Weer verder omhoog, nog meer bagger maar het bos is echt geweldig. Het riviertje dat door het bos stroomt volgen we nu en steken het ook meerdere keren over. Een vervallen watermolen uit vervlogen tijden is door de natuur opgeslokt en de dikke muren zijn allemaal bedekt met een dikke laag stralend groen mos.

Na wat meer tijd dan er in het boekje was uitgetrokken vo9r dit stuk, bereiken we de tweede waterval, Salto de Carragāo. Via een steile afdaling kom je bij deze geweldige waterval die echt verscholen ligt en een nis in het bos. We nemen uitgebreid de tijd om te genieten van deze plek voordat deze weer wordt bevolkt door een achttal andere wandelaars. We klimmer dezelfde weg weer omhoog en vervolgen het pad dat uiteindelijk uitkwam bij een doorgaande weg.

We volgen deze weg tot in het dal om vervolgens weer te stijgen om de bergkam te passeren. Ergens hadden we hier een pad naar beneden moeten tegenkomenmaar dat hebben we nooit gevonden. Waarschijnlijk was dat op het moment dat twee koeien op de berg ons wel leuk vonden en als een malle van de berg af kwamen stormen in onze richting.Nou vinden we koeien wel leuk maar niet als we door ze worden belaagd. We versnellen onze pas tot een sprintje en laten die koeien dat nou nog veel leuker vinden; dan gaan wij ook harder lopen. De boer die ons uiteindelijk ontzette zal wel gedacht hebben: wat een stedelingen!

Het pad naar beneden had een kortere weg moeten zijn maar als je die niet vind, moet je alle haarspeldbochten aflopen om uiteindelijk zo’n 4 a 5 kilometer om te lopen. Toen we op de weg nog een egeltje tegenkwamen was Erica weer helemaal blij.

Het is 20.30 uur als we het dorpje binnenlopen waar we die dag ook waren begonnen. Gelukkig was het restaurantje nog open waar we hoopten te gaan eten na afloop van de wandeling. Een groot glas bier ging er makkelijk in. We hebben daar lekker gegeten. Erica een kaasplankje en een bordje frites en ik een biefstuk met frites.

Het was al helemaal donker op het moment dat we in de auto stapten en nog een uur moesten rijden door de bergen. Dat hebben we in alle rust volbracht en toen we uiteindelijk thuis waren zijn we na een lekkere douche snel onder de wol gekropen.