4 juni 2023 Lagoas das Empedades

4 juni 2023 Logoas das Empedades

Het mooiste moet je voor het laatst bewaren, zeggen ze wel eens. Er stond nog één wandeling op het programma die we in ieder geval wilden doen en dat was die naar Lagoas das Empedades in het westen van het eiland. De weersvoorspellingen waren tot en met vandaag nog goed (ik weet trouwens niet of je nou echt van die voorspellingen hier uit moet gaan want doorgaans kloppen ze niet!). Vandaar dat we vandaag weer gingen wandelen. Ja, het was een zonovergoten dag dus daar waren we erg blij mee.

Het mooiste voor het laatst. Vandaag werden we getrakteerd op een prachtige route: we begonnen bij een aquaduct waarmee ze al in 1521 (!) waren begonnen te bouwen. Tegenwoordig draai je de kraan open voor water maar in de 16e eeuw lag dat wat genuanceerder. Vanuit de bergen werd het water opgevangen en via een ingenieus stelsel naar de stad vervoerd. De aquaducten zijn natuurlijk al jaren niet meer in gebruik en ook hier wordt het bouwwerk weer door de natuur tot zich genomen. Het geheel is compleet bedekt met mos en varens. Dit maakt de aanblik nog mooier.

We lopen verder door een bos waar we stuitten op een bord waarop stond dat dit deel van de track tijdelijk niet toegankelijk was wegens gevaar voor van alles. Eigenwijs als we zijn nemen we gewoon het pad lekker wel en zien dan wel of we door kunnen of niet. Het bleek een gouden greep: het was een prachtig pad langs een beekje en ja, er was kennelijk een aardverschuiving geweest want veel bomen waren weggeslagen en lagen over het pad maar daaromheen was door andere eigenwijze wandelaars al weer een pad omheen gemaakt. Overal in dit bos stonden huisjes die de watervoorziening regelde of ooit hebben geregeld.

Na een klim omhoog komen we bij een uitzichtpunt dat een mooi overzicht biedt over Sete Citades, het merengebied waar we deze week ook al waren. Van grote hoogte was ook een ander kratermeer waar te nemen. Zo met de zon erbij was het een prachtig gezicht. Even later komen we bij een volgend uitzichtpunt. Dat wordt bereikt door een pad over de kam van een berg met aan beide kanten een hek. Dit pad staat ook bijna afgebeeld in alle wandel- en reisgidsen over de Azoren. Grappig dat we nu bij toeval op deze plek waren beland. Ook hier was het uitzicht weer adembenemend!

We volgen een pad terug naar beneden. Achteraf kennelijk niet het goede pad maar zeker een mooier pad dan de originele route (die door een braaf park liep). Nu steken we de weg over en lopen dan in een compleet andere omgeving. Het eerste deel van de route voerde door het bekende junglebos en aan de andere kant van de weg waren voornamelijk kale heuvels en diverse (verscholen) meertjes. Meerdere keren lopen we naar de top van een berg om de hele omgeving te kunnen aanschouwen. Prachtig, maar weer heel anders prachtig dan vanmorgen. Op het uitzichtpunt Pico de Paul zien we links de oceaan aan de noordkant van het eiland en rechts zien we de oceaan aan de zuidkant. De totale breedte van het eiland is gemiddeld 16 km maar van zo’n grote hoogte lijkt dat veel minder.

We lopen nu door een aangelegd park terug richting de auto. Wat hebben we een mooie route gehad en wat een schitterend weer. Misschien we de mooiste wandeling. Op de terugweg kiezen we nog een aantal binnendoor weggetjes waar we natuurlijk meteen worden opgehouden door koeien op de weg. Verder rijden we ook langs wegen waarlangs de hortensia’s nu al behoorlijk in bloei komen. Eertje kan het niet laten om er een paar mee te nemen om bij het huisje in een vaas te zetten.

Morgen willen we nog een keer terug naar Furnas. Bij het park Terra Nostra moet een mooi geothermisch gebied zijn waar je ook lekker kunt dobberen in het heilzame groene water. We gaan het zien.