Woendag 28 juni Refuge de Agnel-L'Echalp

Woensdag 28 juni van Refuge de Agnel naar l'Echalp

Het zijn niet mijn favoriete verblijfplaatsen waarbij je met een stel vreemden op een slaapzaal ligt. Volgens mij voelt niemand zich daar echt op zijn gemak. Na een wat onrustige nacht met zo hier en daar wat gesnuk (ik deed zelf ook gewoon mee) zwaait de stevige Duitse om zeven uur de luiken van de deur open om ons maar duidelijk te maken dat het tijd was om op te staan. De herbergier had ons duidelijk gemaakt dat het ontbijt om 7.15 uur zou worden geserveerd; dus niet om 07.30 uur!

Als we het wat smakeloze ontbijt naar binnen hebben gewerkt en onze tassen weer hebben gepakt, staan we om 08.15 uur klaar om aan deze nieuwe wandeldag te beginnen. Volgens Erica, die deze vakantie vooraf tot in de puntjes heeft voorbereid, gaan we een wat kortere etappe tegemoet waarin we minder hoeven te klimmen. Zo was het ook: we moeten direct aan de klim beginnen die ons richting de top van Col Vieux zou brengen. Erica heeft de smaak nu goed te pakken en met haar kleine passen maar grote onverzettelijkheid komen we binnen een uur op de top aan. Onderweg werden we nog ingehaald door stratenmakers. Stratenmakers? Jazeker, van die gasten die voor de bergwandelaars het pad wat toegankelijker maken als het erg drassig wordt. Gisteravond zagen we al een helikopter aan het werk en vandaag zagen we wat deze had geregeld. Er zijn pallets vol materialen aangeleverd en gedropt op de berg zodat deze mannen vandaag aan de slag konden.

Het uitzicht op de top is adembenemend. Ver onder ons zien we de eerste van de twee meren liggen die we op de weg naar beneden zullen passeren. Het meertje wordt gevuld met smeltwater dat van alle kanten het bassin vult. Ik geloof dat ik het zo'n mooi uitzicht vond, dat ik het meertje wel 25 keer op de foto heb gezet. Thuis gaan we wel weer selecteren. Als we afdalen tot aan het meer zien we dat de nevel zich tussen de bergwanden naar ons toewerkt. Het water van het meer loopt in een nieuwe stroom naar het tweede meer dat enkele honderden meters lager ligt. Als we afdalen houdt het op met zachtjes te regenen. We steken wat stroompjes over om te schuilen in wat herdershutten die al decennia lang beschutting bieden aan deze hoeders. Als Erica de schuilhut in wil stappen schrikt ze zich rot van een marmot die net zo hard van haar schrok. Alleen was hij nu bestolen van zijn schuilplek. De hut was opgetrokken uit losse stenen die gestapeld waren tegen de bergwand. Toen het nagenoeg droog was trokken we verder. We waren het tweede meer nog maar net genaderd toen de volgende mistwolk overging in hevige regenval. Het bordje van de route vertelde ons dat we nog 5,6 km te gaan hadden naar het eindpunt voor vandaag. Dat zou een natte boel worden, dachten we.
Toch werd het na een halfuurtje al snel droger en liet zelf de zon zich af en toe zien. Het leverde prachtige mythische plaatjes op. Het pad ging verder door bossen en hellingen. Zo was het droog, dan regende het weer en in het begin van de middag zagen we de huisjes van L'Échalp opdoemen.
Vlak voordat we de gîte de etappe 7 Degrés Est bereikten gingen de hemelse sluizen nog eenmaal open. Op een holletje legden we de laatste meters af om niet nogmaals drijfnat te worden. Het bleek een prachtige 19e eeuwse herberg te zijn met een grote open haard. Vanavond weer een lekkere kamer voor ons tweeën. Net lekker de tijd om even op bed te ploffen voordat we gaan eten. En dat eten was hier prima. Kippenpoten met heerlijke risotto. Vooraf kregen we een paté van broccoli en munt. Die was zo lekker dat Eertje het recept aan de kok had gevraagd (en ook gekregen natuurlijk. Bij de open haard nog even nagepraat met een stel Fransen die we al een paar dagen spreken. Dat is wel grappig. We zijn nu een pas dagen onderweg maar we hebben nog niet één Nederlander gezien of gesproken hier in de Queyras. Onze landgenoten hebben dit gebied nog niet ontdekt en dat is wel zo leuk! Heel veel Fransen overigens ook niet want op de heenweg vroeg de gastvrouw van ons eerste verblijf wat we gingen doen. Ook zij had nog nooit van deze streek gehoord terwijl ze er maar een paar honderd kilometer vandaag wonen. De andere morgen vertelde ze dat ze op het internet had gekeken en moest constateren dat het er wel erg mooi uitziet in die Queyras! Zo zie je maar. Hopelijk kunnen wij met deze blog de boel een beetje promoten. Ook hier helaas geen wifi. Posten doen we morgen. Dan worden het er drie tegelijk!