Zondag 18 maart 2018 - Rotorua

Ook vandaag ontbrak er weer niets aan bij het heerlijke ontbijt van Ruth. Sterker nog, je had meteen voor de hele dag gegeten. Toch konden we niet lang uitbuiken, want we moesten om 9 uur alweer onderweg. Als we tenminste de geiser om kwart over 10 wilden zien spuiten.

We hadden zo onze vraagtekens over de spuitende geiser want moeder natuur is toch nooit stipt op vaste tijden en laat zich niet leiden zo je denken. Toch maar op pad weer richting Wonderland. Op het kaartje van 2 dagen geleden konden we naar een apart stuk van het terrein gaan voor de beroemde geiser. En ja hoor een soort openluchttheater met banken en een hek met 'op het toneel' de geiser. Caprera Bloemendaal in het klein! Het openluchttheater zat helemaal vol met allemaal belangstellenden zoals wij. En om het af te maken werd eerst nog een praatje gehouden door 2 dames over het ontstaan en de ontdekking van de geiser. En toen kwam het moment waar we al bang voor waren...... Moeder natuur werd een handje geholpen stipt kwart over 10. Iets van een zeeppoeder goedje werd in het gat van de geiser gedaan en met 3 minuten kwam er een waterpluim metershoog uit de geiser vandaan. Er werd wel verteld dat de geiser ook spuit zonder moeder natuur te helpen, alleen dan is het tijdstip logischerwijs niet bekend. Ondanks alle poppenkast is het toch bizar als je je bedenkt dat daar op die plek onder de grond 30.000 liter (!) heet water aanwezig is, die er voor zorgt dat tientallen meters water uit de grond spuit.

Op hetzelfde terrein waren ook mudpools te vinden. Daar zijn we daarna naartoe gereden. De zwavelgeuren kwamen je al tegemoet zodra je de auto uitstapte. Wat een groot kokende moddermeer was dit. Overal grijs geblub uit de grond en heerlijke aromageuren. Mooi stukje moeder natuur ook hier weer. Onvoorstelbaar hoe heet het binnenste van de aarde moet zijn als je dit alleen al ziet.

Gisteravond hebben we een plan voor de dag gemaakt en dat gaan we nu verder doen. Want jammer genoeg mogen we met het kaartje van 2 dagen geleden niet nog een keer het verdere' wonderland' terrein op. Op naar Hidden Valley, zo'n half uur rijden. Eerst een klein stukje via de snelweg dan vervolgens nog een 20 minuten over een smallere zijweg. Geen auto's of bussen te bekennen, komt dat wel goed? En dan opeens rijden we naar beneden met het uitzicht op een meer. Met aan de oever een visitorscenter en aan de overkant een soort oranje gele kleurenspectakel gedrapeerd over de hellingen van een berg. Dat was ook het natuurpark waar we gingen kijken. Met het bootje werden we naar de overkant gebracht. De uitgezette wandeling was ruim een uur. Ook hier was de trail goed aangelegd met overal loopplanken en een goede routeaanduiding zodat er niets in het natuurgebied gemist kon worden. En wat bizar mooi ook hier weer, een waterval zonder water. Maar wel met de tekeningen van oranje, geel, groen en wit als een waterval. Door alle gassen en dampen, zwavelzuren en weet ik allemaal niet meer, had moeder aarde ook hier weer een prachtig aardewerkschilderij van weten te maken. Verder waren in dit park ook weer mudpools te bewonderen en uitzichtpunten op de kleurrijke waterval zonder water. Erg mooi weer allemaal! Toch, als we zouden moeten kiezen tussen de 2 natuurparken 'wonderland' of 'Hidden Valley' waren we het er beiden over eens dat 'Wonderland' met stip bovenaan stond.

Via de vallei zijn we via een ander binnenweggetje uitgekomen bij Te Kopia. Dit is een natuurreservaat waar je zo in kunt lopen zonder kassa's ed. Geen poespas en als we gisteravond niet opgezocht hadden waar het moest zijn, hadden we er zo voorbij gereden. Gelukkig zagen we net op tijd een bordje in de bramenstruiken. Auto in de berm geparkeerd en via een trappetje naar boven gelopen. Ook hier weer een aantal mudpools en daarna een ontzettend mooi babyblauw meer. Prachtig! En zo raar dat dat daar ligt want het verdere landschap erom heen is alleen maar heuvels met gras. En verborgen pareltje van ook nu weer moeder natuur.

We reden weer verder en kwamen op een weggetje terecht waar opeens heel veel stoom naast het weggetje omhoog steeg. Ook maar weer kijken. Dit bleek het thermal area van Waitiki te zijn. Hier lag een bron die kokend heet helder water uit de grond opborrelde en dit vervolgens via slootjes verspreidde in de omgeving. De lokale bevolking heeft op dit terrein een zwembad en hotpools gebouwd die zich vullen met het afgekoelde kokende water uit de bron ( nog steeds 30 tot bijna 40 graden). De natuur eromheen is mooi behouden gebleven. En ook zonder badgast te zijn, mocht je voor een klein bedrag via een mooi natuurpaadje naar de kokende bron lopen. Wat een hitte geeft de stoom uit de bron al af, zwemmen bij de bron laat je wel, je zou echt in een kookpot terecht komen. Erg mooi om even gezien te hebben.

Op naar Kerosene creek. Ook dit lag weer in hetzelfde vulkanische gebied op een ander zijweggetje van de snelweg. Hobbel de bobbel over een 2 km gravelweg. Maar dan heb je ook wel wat. Vanaf de parkeerplaats loop je zo het bos in waar het water doorheen stroomt. Ook dit water is warm. In het begin van het bos zijn nog vele mensen aanwezig. Maar we zijn verder doorgelopen en kwamen op een punt waar verder niemand meer was. En dan lig je dan samen te dobberen in de erg warme stromende beek met alleen maar bos, varens en het avondzonnetje. Vogels als achtergrondmuziek. Echt een hemels geluksmomentje.

Het laatste wat we daarna nog gezien hebben is Rainbow mountain, ook weer in hetzelfde vulkanische gebied. Ook hier een korte wandeling van ongeveer een kwartier door het bos die ook hier weer leidde naar een mooi lichtblauw meer en weer allemaal kokende mudpools op afstand.

Rond 20 uur zijn we (na een gezond maaltje Burger King) weer terug bij Clover Downs.

Al met al hebben we een heerlijke dag gehad. Zeer onder de indruk wat vulkanisch gebied en uitbarstingen met een zeer grote omgeving kan doen en gedaan heeft. En wat het ondanks de uitbarstingen en de dramatische gevolgen daarvan toch weer met de loop van de decennia een natuurschoon geeft!