Taiharuru - Tutukaka - Poor Knights 22 maart 2018

Taiharuru - Tutukaka - Poor Knights 22 maart 2018

Als om 06.20 uur de wekker gaat, ben ik al tien keer wakker geweest. Je wilt toch niet op het laatste moment een duikdag missen omdat je de wekker niet hoort! We moeten om 08.00 uur bij de duikclub zijn. De trip naar Tutukaka zou volgens de vrouw des huizes drie kwartier bedragen maar om voldoende tijd te hebben voor onverwachte omstandigheden gaan we om 06.45 uur rijden.Om niet te hoeven omrijden nemen we een slingerweg door de bergen.

Het is nog akelig donker als we de lodge verlaten. Dan is het oppassen geblazen op het stijle en smalle pad dat naar de doorgaande weg leidt. Jammer genoeg hebben we nu ook weer geen kiwi gezien! Als we op de slingerweg rijden begint het gelukkig lichter te worden. Aan het einde van de weg kiezen we voor rechtsaf. Dat blijkt een behoorlijke misser te zijn geweest want na een kwartier merken we dat we links hadden moeten nemen. Als we eenmaal op de goede weg zitten blijkt Tutukaka nog 23 km rijden is. Dat gaat niet lukken vanaf 07,53 uur! Zeker niet als je achter een cementwagen zit die met geen mogelijkheid de berg op komt.... Erica belt de duikschool dat we onderweg zijn en nog 10 minuten nodig hebben. Uiteindelijk komen we om 08.20 uur aan maar gelukkig zijn ook de andere duikers en snorkelaars nog aan het inschrijven. Het gaat in ieder geval lukken.

De boot vertrekt om 09.00 uur naar de Poor Knights eilanden, zo’n 12 mijl uit de kust. Zo gauw we de haven hebben verlaten stuitert de boot over de gigantische golven. De zee is woest! Je moest je goed vasthouden want anders werd je door de boot geslingerd. Ik was benieuwd of het Primatourtje van Erica, tegen zeeziekte, zijn werk zou doen. Er waren in ieder geval duikers die óf geen pilletje hadden genomen óf die werkte niet want de bekende witte zakjes werden rijkelijk gevuld. Maar mijn Eertje niet, die stond als een rots in de branding! Als we uiteindelijk bij de eilanden komen en in de luwte liggen is ook het water weer rustig.

Eerst krijgen de duikers een briefing over de eerste duik en later de snorkelaars. Eer had nog een beetje de kriebels van haar snorkelavontuur in Kaikura, bij de dolfijnen, toen ze van de boot verwijderd was. Deze keer ging het allemaal goed en tijdens haar sessie zag ze veel scholen kleine visjes. Tijdens de duik zagen we een gele murene en een mooie schorpioenvis die zich zo aan zijn omgeving aanpast, dat je hem bijna niet kunt zien. Daarnaast viel er niet heel veel te zien. Misschien had ik wel wat meer verwacht.

Tussen de duiken door werden de lunchpakketten uitgedeeld en waren er warme drankjes. We verplaatsten ons naar de volgende duikstek. Die was bij een boog in een rots in het water. Ook de snorkelaars gingen daar te water en Erica heeft hele leuke foto’s en filmpjes gemaakt. Deze keer was er veel meer te zien. Dat bleek ook zo bij de tweede duik. We gingen een grot in waar een grote rog huisde. Iedereen bleef op respectabele afstand. Ook nu weer een schorpioenvis maar vele malen groter dan de vorige. En nog een rog! Je begaf je middenin grote scholen visjes met de mooiste kleuren. In de stroming zwaaiden de waterplanten mee. Deze duik was stukken beter dan de eerste. Toen ik uiteindelijk naar boven ging om op de boot te klimmen kwam ik er achter dat ik onderweg mijn GoPro camera was verloren. Auw! Daar stonden naast de film van vandaag ook de filmpjes met de dolfijnen op en die waren nog niet veiliggesteld....
De crew gaat haar best doen om hem in de komende dagen voor me te vinden en als dat lukt sturen ze hem naar me toe. We gaan het zien. Kleine domper op de prachtige duik.

Om vier uur rijden we terug naar de lodge. Het is net na vijven als we met de kaartlezer het toegangshek weer openen. Na een uitgebreide douche ploffen we neer op de bank in wat Eertje noemt “ ons Bloemendaalse huis aan de Stille Oceaan”. Na het eten kijken we op de veranda nog even uit op de rotsen waarop de golven omhoog klimmen. Als het donker wordt, zetten we binnen de open haard nog even aan en laten we de hele vakantie de revue passeren. In de loop van de avond komt de eigenaresse nog even horen hoe onze dag was geweest. We hebben nog een lang en gezellig gesprek gehad. Op een gegeven moment steekt ze haar vinger op en zegt: “Kiwi!”. We zijn even stil en horen allebei de roepende mannetjes kiwi. Hopelijk dat we hem vanavond nog zien. Ze geeft ook aan dat we morgen best tot het middaguur in huis mogen blijven. Daar maken we graag gebruik van! Morgen de laatste etappe voordat we naar huis vliegen; Auckland. De stad waar we weken geleden voor het eerst voet op Nieuw Zeelandse bodem zetten is nu ook de eindhaven.