21 mei 2023 Sao Miguel

Zondag 21 mei 2023

Na de drukke dag van gisteren vandaag rustig aan gedaan. Nou, rustig aan begonnen. Uitgeslapen op onze nieuwe stek de Bananas Lodge. Na het ontbijt leg ik alvast wat spullen in de auto die daar kunnen blijven. Op enige afstand hoor ik muziek en even later zie ik ook mensen dansen. Samen met Erica ga ik eens kijken.

Een groep met voornamelijk jongelui, danst en zingt op muziek die door een accordeonist en een percussionist wordt gemaakt. De jongelui begeleiden zichzelf nog met castagnetten. Iedereen lijkt het enorm naar zijn zin te hebben. Ze lopen en dansen op het pad naar het strand waar we gisteren ook nog hebben gelopen. Als we vragen wat de aanleiding is voor hun feestelijk gedrag, vertelt één van de jongedames die de Engelse taal een beetje machtig is, dat ze vandaag aan het oefenen zijn voor het grote feest van volgende week zondag: op Eerste Pinksterdag is er in bijna alle dorpen en steden een groot feest. Op een van de feesten zullen zij optreden.

We lopen nog een keer naar het pad boven het strand waar we gisteren de giftige kwallen zagen. Als we teruglopen pakken ook het orkest en alle dansers hun biezen om één voor één te vertrekken. We pakken de laatste spulletjes bij elkaar en stappen in de auto om vanaf ons verblijf in westelijke richting de noordkant van het eiland te gaan bekijken. We nemen alleen kleine wegen. Die zijn veel leuker dan de doorgaande weg maar soms net breed genoeg voor één auto. Je kunt wel zien dat ze daar hier aan gewend zijn want er wordt regelmatig gestopt om voorrang te geven aan een tegenligger.

In Fenais da Luz besluiten we om de auto aan de kant te zetten en het dorpje te voet te gaan bekijken. Via een schoolplein lopen we naar het strand. Alleen het strand ligt 50 meter lager langs een steile afgrond. We lopen langs een schilderachtig weggetje met allemaal huizen die van lavasteen zijn opgetrokken. Een flink aantal ervan is al dichtgemetseld en daarmee onbewoonbaar gemaakt. Waarschijnlijk zijn het stoppen met de walvisvaart in het midden van de vorige eeuw en urbanisatie reden dat er zoveel leegstaat.

Aan het einde van het dorp kunnen we het lavastrand mooi bekijken. Door het beukende water op de kust is in de loop van de tijd veel lava weggeslagen maar staan er nog mooie torens van gestold lava fier in zee. We lopen via het dorp terug en doen een bakkiemet een taartje in het lokale café annex koffiehuis. De eigenaar begon in vloeiend Engels tegen ons te praten. Hij was weliswaar geboren op de Azoren maar had vanaf zijn 14e levensjaar 32 jaar lang in Canada gewoond: het land waarin zijn vrouw was geboren. Uiteindelijk zijn ze gezamenlijk weer op de Azoren gaan wonen in dit piepkleine dorpje.

We vervolgen de weg naar Capelas en onderweg stoppen we bij diverse uitkijkpunten die vanaf hoog boven het strand een mooi panorama geven van de kustlijn. We wandelen hier ook langs een soort douanierspad langs de mooie stranden diep onder ons. Onderweg stuitten we nog op een watertunnel. Het doel van het ding is ons een beetje ontgaan maar het leek alsof er energie werd opgewekt met het water dat door de lange tunnel stroomde. Als je vooraan de tunnel keek, zag je heel in de verte het licht aan het spreekwoordelijke einde van de tunnel. Omdat deze zo nat was, hebben we hem maar niet helemaal doorgelopen. We hebben wel een stuk over een mountainbikeparcours gelopen boven de tunnel. Dat parcours liep steil door een soort botanische tuin. Er groeide allerlei exotische planten en er waren vele soorten mos te vinden.

Uiteindelijk rijden we tegen de avond op het meest westelijke stuk van het eiland. Hier bij Miradouro de Escalvado zou je vanaf het eiland de meeste kans hebben om walvissen te spotten. Het uitzicht was mooi maar helaas was er geen walvis in de buurt. Nadat we de vuurtoren van Ferraria uitgebreid hebben gefotografeerd rijden we door het binnenland via Sete Citades langs de grote groene meren. Omdat we nu hoger in de bergen rijden belanden we in een mistbank die ons het zicht aardig beneemt. Het is rond 20.15 uur als we weer bij onze lodge arriveren. Ik kook een pannetje pasta en na het eten bestuderen we onze versgemaakte foto’s nog even. Morgen rijden we oostwaarts en gaan ons dan waarschijnlijk aan de eerste wandeling uit ons Rother wandelgidsje beginnen. Maar dat is voor morgen.