Vrijdag 26 mei 2023

We gaan na het ontbijt rond half 12 op pad. Dit keer een wandeling naar Lagoa do Fogo. In het boekje staat dat er gestart kan worden vanuit een kustdorpje Praia de Agua d’Alto aan de zuidkant. En er is ook een mogelijkheid om even verderop (hoger) te starten, waar het officiële Azorische wandelpad (geel met rood) begint. Wat je dan mist, is40 min zigzaggend omhoog langs de autoweg. De keuze is dan ook gauw gemaakt! Het officiële beginpunt dus en met ons, hadden meerderen dat bedacht. Er stonden al best aardig veel auto’s langs de kant van de weg , maar gelukkig paste onze Fiat Panda er net nog tussen.

We begonnen aan onze tocht. Eerst over een pad tussen allemaal groen. Weer een soort van regenwoud. Na ongeveer 3 kwartier hoorden we kletterend water en zagen we een waterval. Uiteindelijk ging het pad naar links en werd het een beetje modderig op sommige plekken, maar nog niets aan de hand. Tot het een stukje steil omhoog ging, een relatief breed pad maar enorm glibberig en dus steil. En wat doe je dan…… letterlijk met handen en voeten naar boven en niet treuzelen maar doorgaan. Dat was ook de tip die ik Har gaf terwijl ik hem voorbij ging. Ik maakte een sprintje (zo goed en zo kwaad als dat ging) en zonder kijken,in een kathouding naar boven.En dan beland je precies op een K-stukje op dat brede pad waar een geultje van 15 cm brred zat en je dus ong 30 cm omhoog moest door dat geultje. Toen wist ik het even niet meer. Opzij lukte niet, terug was geen optie, ik stond echt aan de grond genageld en als Har er niet was geweest stond ik er vanavond waarschijnlijk nog. Hij kwam ook aangespurt , hellend tegen de modderige berg maar wel naast mij en naast dat veel gladdere geultje. Hij gaf mij een hand zodat ik toch rechts mijn kattenrace kon vervolgen. Gelukkig was het na nog 50 stappen klauteren en niet omkijken, weer goed te doen. We waren er beiden een beetje beduusd van (een ijzige piste oversteken is er niets bij, bij wijze van spreken). Een ding was in ieder geval zeker, deze weg terug was geen optie en hoefde gelukkig ook niet.

Daarna volgde weer een ontzettend mooi lang en vrij vlak pad langs een mooi waterkanaal (levado) van ong 3 km op het dak van de Azoren. Prachtig!!!! Via dit lange kanaal wordt het water afgevoerd voor stroomwinning. Na 30 minuten kwamen we in een vallei hoog in de bergen terecht. Heel groen en als je goed keek kon je zien dat hier lang geleden een vulkaan uitgebarsten was. De vorm van de krater, was nog goed zichtbaar en was inmiddels, na ong 500 jaar, voorzien van veel verschillend groen. Deze vallei was de kraamkamer van vele grote meeuwen. Als we te dichtbij kwamen , scheerden ze over je heen om de nesten te beschermen. Har heeft zijn pet maar even opgezet en ik mijn capuchon, best dreigend deze grote schreeuwers.

Uiteindelijk kwamen we aan, boven op de top van het kratermeer Lagoa do Fogo. Erg mooi en een heel groot meer hoog gelegen in de bergen.

Via een andere route, over een soort van verharde weg, hebben we ongeveer een uur gedaald om weer terug hij de auto te komen.

Op de terugweg nog een paard voorzien van een sappig appeltje. Het arme dier stond , zoals alle paarden hier, met een touw (dit keer) aan een voorvoet in een weiland. Ik moet toch eens gaan informeren waarom , want het zag er dieptriest uit. Een touw om het hoofd is al erg, niet uit de voeten kunnen, maar nu aan een voet. Ik had het arme dier zo mee willen nemen, moest er echt om huilen toen ik bij het paard stond. En hij keek me aan met zijn trouwe paardenogen en gaf me zo een knuffel, mijn hart brak. Toch maar doorgelopen, want ja wat kan je er mee voor nu, helaas. Het duurde nog een 10 minuten en toen waren we weer bij de auto. Het was een erg mooie wandeling.

Weer terug het eiland overgestoken van zuid naar noord , dat is ongeveer 16 km op dat punt. Je kunt aan beide kanten de zee zien. Boodschappen gedaan in Ribeira de Grande. ‘s Avonds na het eten kregen we nog bezoek van onze buurhond, wat een lieverdje. Kwam gezellig even bij ons zitten en na een half uur ging hij weer richting huis.