27 mei 2023 Nordeste

27 mei2023 Nordeste

Vandaag even geen lange wandeling. We hebben het voornemen het zuidoostelijke deel van het eiland te gaan bekijken. In de eerste dagen waren we al tot aan Nordeste gekomen en nu wilden we van daaruit richting het zuiden en dan weer richting het Westen. .

De weg naar Nordeste is vooreen groot deel te rijden over de provinciale weg, zonder al te veel geslinger. Door het bergachtige deel was het vandaag wel wat regenachtig maar toen we in Nordeste kwamen was het weer droog. We slingeren langs de kust en besluiten naar Pico de Bartolomeu te rijden; hoe ver kan dat zijn vanaf de kust. We rijden eerst door bewoond gebied maar al snel houdt de bebouwing op en kort daarop de verharde weg.

We rijden toch maar door. De weg was niet dermate slecht dat het vol zat met kuilen of zo. Kilometers slang slingeren we door het groen. De bergweggetjes gaan geleidelijk over in de groene bermen die tot halverwege de wegen bedekt zijn met fris mos. Fifty shades of green. Hoe hoger we komen hoe dichter we ook bij de laaghangende bewolking komen. Als we een parkje zijn gepasseerd worden de wegen slechter en smaller maar belanden we ook midden in de wolk. Hoewel we de top nagenoeg bereikt hadden gingen we uit voorzorg toch maar terug. Even en plekje zoeken waar het even breder was dan de auto en met een paar keer steken konden we de berg weer af. Onderaan de berg kwam het zonnetje er al weer door.

We slingeren langs de kustweg en stoppen bij het pad naar de vuurtoren van Arnel. Deze ligt 500 meter van de weg. Dat is niet ver lopen maar het gaat wel met 20% naar beneden. Je voelt je voeten naar de neuzen van je schoenen glijden als je naar beneden loopt. Eerst komen we bij de vuurtoren die fier op een rots staat. Daarna kon je nog een stukje verder omlaag naar het haventje over een nog steiler pad. Het haventje ligt onderaan een klif van- ik schat zo’n - 100 meter hoog. De woeste golven beuken op het haventje. We zien een snorkelaar in de zee die kennelijk zijn geluk beproeft om wat octopus te vangen voor het diner. Op het hoofd van de haven wordt hij nauwlettend in de gaten gehouden door een oudere man. We denken zo maar dat dit zijn vader is.

Voetje voor voetje klauteren we weer omhoog. Deze manier van stijgen heeft zijn voordelen wel aangetoond. Toen we naar beneden gingen zagen we mensen die met grote passen naar boven kwamen maar volledig uitgeput bovenkwamen. Wij kwamen probleemloos weer op de parkeerplaats.

Op zoek naar wat te drinken en te eten rijden we verder. Er is hier nauwelijks bebouwingen en als er al iets is, is er in ieder geval geen horeca. Totdat we uiteindelijk aankomen in Faial de Terra. Een oase aan een woeste kust waar de voorbereidingen voor Espiritus Santa in volle gang waren. Er werd een muziektent opgezet en de straatjes waren allemaal voorzien van vlaggetjes. Sommige inwoners hadden kennelijk ook al getest of de drank wel goed was want die liepen aan het einde van de middag al zwalkend over straat.

Op het terrasje drinken en eten we wat. In het café wordt het al aardig druk: Benfica speelt zijn kampioenswedstrijd en net al we weglopen komt er een enorm kabaal uit het cafeetje; het is 1-0 voor Benfica. Het gewonnen kampioenschap beheerst de komende dag ook het nieuws hier.

Onderweg terug rijden we weer door Furnas waar we eerder een wandeling rondom het meer hadden gemaakt rijden we bij toeval langs een heel parkje waar we verrast worden op zwavelgeuren stomende waterpoeltjes. In de reisgids hadden we er al plaatjes van gezien maar hadden er niet naar gezocht. Op diverse plekken in dit “parkje” is geothermische activiteit en alle plekken zijn keurig omgeven met muurtjes. Het doet zelfs een beetje Efteling-achtig aan maar het is wel mooi.

Het begint weer te regenen en rijden nu terug naar ons verblijf. Op Viaplay kijken we nog even een prachtige kwalificatie terug van Max in Monaco. Morgen dus het pinksterfeest Espiritus Santa. Ik hoop zeker voor de bewoners dat het weer een beetje meezit want de verwachtingen zijn niet al te best.