28 en 29 mei 2023 Sete Cidades

28 en 29 mei 2023 Sete Cidades

Over 28 mei kan ik aardig kort zijn; we waren naar Rabo de Peixe gereden voor het espiritu santa feest ofwel het feest van de Heilige Geest. Na anderhalf uur wachten bij de lokale kerk gebeurde er steeds maar niets. Toen het ook nog ging regenen zijn we maar naar Ponta Delgada gereden want daar zou het ook groot feest zijn. Daar aangekomen was het een uitgestorven boel zoals dat bij ons ook is op Eerste Pinksterdag. Niks feest. We eten een broodje in een van de weinige zaken die open is en al snel besluiten we om ons verlies deze dag te nemen. Hoogtepunt was uiteindelijk een klein uurtje dobberen in het thermale bad van Caldeiras de Ribeira Grande. Met zo’n twintig man in een poeltje van 5 bij 2 maar het was wel even lekker ontspannen.

Op 29 mei, Tweede Pinksterdag bij ons, hier kennen ze dat niet, schijnt de zon volop. Gisteravond hadden we al bedacht om naar Sete Cidades te gaan daar te gaan wandelen bij het blauwe en groene meer (Lagoa Azul en Lagoa Verde).

De start van de wandeling is bij het uitzichtpunt Vista do Rei. De weg daar naartoe bleek ineens afgezet. Meestal weet “kaarten” van iPhone wel wanneer er een wegafzetting is maar deze was dus kennelijk niet bekend. Na een kleine omweg komen we uiteindelijk bij het uitzichtpunt. Het is er een drukte van jewelste en het kost ons alle moeite om een plekje te vinden voor de auto (maar dat lukt natuurlijk wel!).

We starten de wandeling over de rand van de krater. De twee meren zijn feitelijk kratermeren en de wanden er omheen de krater. We lopen op grote hoogte en kijken neer op de meren. Pas als de volle zon op de meren schijnt, zie je het verschil in kleur van de twee meren.

Als je een poosje over de kraterrand hebben gelopen krijgen we toch het idee dat we niet helemaal het pad volgen. We hadden allang het dal in gemoeten. Dat klopte dus ook. Gelukkig bood ons wandelboekje uitkomst. De volgende wandeling in ons boekje liep wèl verder over de kam dus hebben we een deel van deze wandeling genomen (ook omdat we geen zin hadden om weer terug te moeten lopen). Aan de ene kant zicht op de meren en aan de andere kant zicht op de woeste kust en de Atlantische Oceaan.

Na ruim een uur lopen we weg van de kraterrand en verder het dal in. Op een gegeven moment gaat een betonnen pad met zo’n hoek van 20 graden steil het dal in naar het dorpje bij het blauwe meer.

In het dorpje vonden we een leuk restaurantje waar ze echte Portugese specialiteiten verzorgen in een buffet. Voor Eertje wat minder keuze maar er was een uitgebreid assortiment aan vis en vlees, ook veel vet vlees. Dat vind ik wat minder. Verder was het echt prima en voor prijzen waarvoor je bij de McDonalds in Hillegom bijna niet meer terecht kunt!

Als we verder lopen naar het groene meer raken we aan de praat met Lieke. Lieke reist alleen en heeft gisteren orka’s gespot tijdens een boottrip vanuit Ponta Delgada. We staan bijna een uur te praten en we hebben een heel leuk gesprek. Deze site met haar gedeeld en ook onze Facebook adressen. Kunnen we elkaar een beetje volgen met de wederzijdse belevenissen.

Als we afscheid genomen hebben lopen we langs het groene meer het bos in omhoog. Voordat we in het dal kwamen moeten we al een enorme steile afdaling maken dus als je terug wilt aan de andere kant van het dal, weet je wat je te wachten staat! We klimmen uiteindelijk nog twee uur door het bos over regelmatig sompige paden voordat we weer boven zijn.

Bij het uitzichtpunt staat ook een bijzonder pand: een verlaten hotel. Eind jaren tachtig werd hier een 5-sterren hotel gebouwd en het zag er allemaal prachtig uit. Het grote probleem was, dat de gasten maar niet kwamen. Binnen twee jaar was de boel failliet en werden de deuren gesloten. Nadat het meubilair was verwijderd heeft diefstal, vandalisme maar ook de natuur gemaakt van het hotel wat het nu is. Een moderne ruïne. Hoewel de toegang verboden is, loop je er van de achterzijde zo in. Echt een must see voor urbex fotografen. Mooi om te zien hoe de buitenterrassen al worden overwoekerd door de plantengroei uit de omgeving. Google maar eens op “verlaten hotel Azoren” en je kijkt je ogen uit.

Terug naar huis nog even boodschappen gedaan en toen op de bank geploft. Onze huisvriendin Julia, de hond van onze gastheer stond alweer op ons te wachten. Gastheer en gastvrouw zijn een paar dagen naar Lissabon en de housekeeper zorgt voor het eten voor Julia. Julia is echter zo’n schattig beestje dat iedereen haar leuk vindt. Ze slaapt dus ‘s nachts ook gewoon bij ons in huis. Geen idee wanneer haar baas thuiskomt.