Collingwood 3 maart 2018

Collingwood 3 maart 2018

Ontwaken in een bruidssuite is voor ons beide weer een nieuwe ervaring. Als,ik de gordijnen voor de grote schuifpui wegschuif zie ik, dat de zon all verwoede pogingen doet om er een mooie dag van te maken. In dat geval kost het ons ook niet veel moeite.

We ontbijten op het terras van het restaurant en maken wat plannen voor vandaag. Eertje volgt de weersverwachtingen op de voet en past daar de plannen op aan. Als je de weerapp op je iPhone mag geloven verschil het weer vaak nog vóór of achter een berg. Rond een uur of 10 zetten we koers richting de Pupu Springs. Deze zoetwaterbronnen leveren het helderste water ter wereld, zo wordt verteld. Deskundigen hebben verklaard dat onder water een zicht is van 68 meter. En dat is ver. De proef op de som nemen zit er niet in want je mag niet in het water zwemmen. Sterker nog, je mag niet eens in contact komen met het water. De bronnen vormen een heilige en heilzame plek voor de Maori. Vroeger trok niemand zich daar wat van aan maar sinds 2007 wordt de plek gerespecteerd als zodanig. Volgens de Insight Guide is alleen het water ergens in Antarctica nog helderder maar dat is zout water en telt in dit geval niet. Een aardige wandeling.

De volgende stop is die voor de Pupu Hydro Walk. Ja, daar is Pupu weer. We dachten aanvankelijk dat hydro te maken had met die bronnen maar het bleek een wandeling te zijn naar aanleiding van de aanleg van een waterkrachtcentrale. Al snel kwam de keuze links- of rechtsaf. Kon allebei. Linksaf leverde een pad op dat behoorlijk saai was. We vroegen ons eigenlijk af waarom onze gastvrouw Tracey deze wandeling had aanbevolen. Na ruim een uur klimmen kwamen we uiteindelijk bij de waterval die de basis vormt voor de waterkrachtcentrale. Toen werd de wandeling pas leuk. Vanuit de waterval werd een bypass aangelegd van een stroom water die door een soort aangelegd kanaaltje loopt. Langs het pad wandelen we bijna drie kilometer langs het snelstromende kanaaltje met zo hier een daar bruggetjes erlangs. Nu snapten we de aanbeveling. Het water stortte tenslotte via een lange buis het dal in waarbij de stroom wordt opgewekt. Ook de wandeling naar beneden was veel leuker dan de heenweg. Na een kleine twee uur kwamen we weer bij de auto.

Het volgende agendapunt was de wekelijkse markt in Takaka. Takaka is een plaats waar de hippies uit de jaren zestig zijn blijven hangen en dat is goed te merken. Het is een gezellig kleurrijk dorp vol vreemde snoeshanen. Pech was alleen dat ze de markt aan het afbreken waren toen we daar arriveerden. Veel winkels bleken ook al rond deze tijd dicht te gaan op zaterdag. Gelukkig was de lokale ijstent wel open. Van onze Hongaarse vrienden (zie het verslag van de Milford Track) hadden we advies gekregen om in deze tent een ijsje te gaan halen. Ieder ijsje werd apart bereid met vers fruit. Echt een feestje zo’n versnapering.
De rit ging verder naar Abel Tasman National Park. Het droogvallen van de stranden leverde prachtige beelden op. We rijden door over een gravelweg die ons naar de andere kant van de berg moest leiden. Na 9 van de 10 kilometer bleek we weg dermate onder water te staan dat we toch maar besloten om te draaien. Na een keer of 8 steken stond de neus van de auto weer de andere kant op. Terug langs de stranden hebben we daar nog een wandeling gemaakt over de drooggevallen stranden waar de mini krabbetjes voor je uit holden om zich te verstoppen in de kleine gaatjes op het stand.

Net na zevenen waren we weer op onze basis. We konden daar meteen aan tafel. Vanmorgen hadden we onze menukeuze al bekend gemaakt dus hoefden we niet lang te wachten. Terug in onze suite heeft Eertje me nog even verlost van een splinter in mijn voet. Dat was wel prettig met zoveel wandelingen in het verschiet. Morgen gaan we terug naar Abel Tasman. Daar is nog veel meer te zien.