Wellington - Ohakune -Tongariro Alpine Crossing 1

Wellington - Ohakune -Tongariro Alpine Crossing 11 en 12 maart 2018

De zon schijnt uitbundig als we na het ontbijt Wellington, de meest zuidelijke hoofdstad ter wereld verlaten. Na eerst de Highway de verkeerde kant op te hebben genomen rijden we alweer snel richting het Noorden.

Rondom de stad moesten we weer even wennen aan driebaanswegen. Het is hier echt veel drukken dan dat we tot nu toe gezien hebben. Druk maar wel een heel gezellige stad met Cuba Street als ultieme trekpleister. Het landschap ten noorden van Wellington is er geen een waar veel over te schrijven valt. Er werden ons nog een paar strandjes aangeraden door Jane, de schrijfster en huisbaas van de afgelopen dagen maar eigenlijk is Langevelderslag nog spannender. Dat hadden we dus zo gezien. In Levin hebben we wat boodschappen gedaan voor de komende dagen. In de supermarkt raakten we aan de praat met een 85-jarige baas die in de jaren 50 naar Nieuw Zeeland was verhuisd. Hij kwam oorspronkelijk uit Eindhoven en hij voelde zich uitgedaagd om nog wat Nederlands te praten. Hoewel hij het zichzelf niet meer realiseerde sprak hij nog echt met een Brabants accent.

Halverwege de middag rijden we het terrein op van de River Lodge, onze plek voor de komende twee nachten in Ohakune. De eigenaar van deze uitspanning is Daniël, een Zwitser die een jaar geleden de lodge heeft overgenomen. Omdat we morgen de Tongariro Alpine Crossing willen lopen, vragen we Daniël of hij het vervoer kan regelen voor de heen en terugrit naar het Nationale Park. Hij belt meteen een relatie die ons helaas vertelt dat er morgen geen shuttles rijden omdat er erg slecht weer wordt verwacht. Cycloon Hola zal morgen ons gebied passeren met eindsnelheden van 100 km/u die gepaard gaat met stevige regen. Dat is balen. Deze wandeling stond bovenaan mijn wensenlijst toen we besloten hadden om naar Nieuw Zeeland te gaan. Vandaag mooi weer, dinsdag mooi weer maar morgen, maandag, de enige dag dat we hem zouden kunnen lopen valt letterlijk in het water.

Daniël probeert onze teleurstelling een beetje weg te nemen door nog wat alternatieve wandelingen de aanbieding te gooien maar dat was vergeefs. Géén Tongariro. Daar moeten we het mee doen. Aan het einde van de middag maken we toch één van de alternatieve wandelingen naar de Waitonga waterval. Het was toch een leuke wandeling geworden door een berkenbos en over loopbruggetjes. Verderop genieten we nog even van een prachtige zonsondergang. Wel vreemd. Het is echt schitterend weer en morgen zou het zo slecht moeten zijn.

Om half 11 in de avond kijkt Eertje toch nog eens of er geen andere shuttleaanbieders zijn. Die bleken er toch te zijn. Alleen reden ze wegens het verwachte slechte weer voor morgenmiddag alleen om 6 en 7 uur morgenochtend zodat de wandelaars dan toch voor het noodweer binnen konden zijn. Na wikken en wegen boeken we om 11 uur ‘s avonds toch de shuttle van 7 uur. Dan moeten we wel om 6 uur hier weg want de opstapplaats ligt zo’n 30 km hier vandaag. We pakken de rugzakken alvast in om op tijd weg te kunnen.

Het is rond drie uur “s nachts als we wakker worden. De weer-app vertelt ons dat het slechte weer nu al vroeger wordt voorspeld. Hebben we dan toch te vroeg geboekt? We zullen om 6 uur de shuttleservice wel bellen Na nog wat hazenslaapjes gaat de wekker om 05.45 uur. De regen os nog vroeger voorspeld!

De dame van de shuttle vertelt Erica dat de shuttle wel rijdt. We moeten wel overal op voorbereid zijn. Meteen pakken onze spullen en om 06.15 uur rijden we naar de opstapplaats, een café in de buurt van het park. Het id koud, zo’n 5 graden maar het is nog steeds bijna wolkenvrij. Om 07,15 uur kont een oude krakkemikkige bus voorrijden die ons naar de startplaats rijdt. Gaat het toch gebeuren!

Als we arriveren drukt de chauffeur ons op het hart dat we vóór het middaguur de top moeten hebben gepasseerd omdat het daarna steil naar beneden afloopt en dat bij slecht weer gevaarlijk kan worden.

Met de vroege ochtendzon op ons gezicht beginnen we aan de wandeling van 19,4 km. Veel wandelaars kiezen deze route ook omdat hier een groot deel van Lord of the Rings is opgenomen. Voor insiders; we hebben blak langs Mount Doom gelopen. Al gauw gaan petten af en jassen uit want het is heerlijk weer! Wie had dat gedacht. Niets wijst er ook op dat het weer snel zou veranderen. Omdat dit één van de populairste wandelingen hier is, is het op mooie dagen bijna file lopen over de berg. Omdat de verwachtingen slecht waren en er daardoor maat twee tijdstippen werden aangewezen bleef de drukte uit en viel er veel te zien zonder al te veel wandelaars.
De wandeling gaat eerst licht omhoog over mooie bruggen. Later gaat het over in een flinke klim. We worden regelmatig ingehaald door snellere wandelaars. Veel daarvan halen wij weer in omdat ze gewoon te snel van start zijn gegaan. Er lopen ook een paar schoolklassen af en toe voor en dan weer achter ons. De groep werd begeleid door een paar docenten en ouders. Zeker in het begin was het wel fijn om deze club om ons heen te hebben. Zeker omdat we nog niet wisten wat het weer zou gaan doen.

Het uitzicht was fenomenaal. In de verte was Mount Taranaki duidelijk zichtbaar. Naast ons lavavelden en een oud gletsjerdal. We mochten zelfs weer even langs een ketting omhoog klauteren. Alles in een prachtig zonnetje en nog steeds geen wind. Op de top, die we al om 10.45 uur bereikten was het uitzicht nog mooier: de Red Crater deed zijn naam meer dan eer aan, groene meertjes, zwaveldampen en stoom uit de bergen die de geothermische krachten duidelijk maakten. In één woord: fantastisch! En dan te bedanken dat we vandaag aanvankelijk niet eens konden starten!
De grootste uitdaging voor vandaag kwam nu, direct een steile afdaling over gravel en los zand. De hellingshoek was volgens mijn geliefde wiskundige Eertje zo’n 60 procent. Hoewel het maar een paar honderd meter was, kostte het een flinke inspanning om zonder kleerscheuren beneden te komen maar ook dit was wel weer prachtig. Eer kom naar niet stoppen met het fotograferen van de rode krater waarvan de kletsen steeds mooier werden.

De laatste 10 kilometer naar beneden ging ons makkelijk af.
Na bijna zeven uur wandelen konden we om 14.30 uur de bus weer pakken richting de auto bij het café. Omdat we het laatste stukje nog extra moesten aanzetten om niet een uur op de bus te hoeven wachten had Eer het even erg warm gekregen. Ze was blij dat ze de bus weer uit kon stappen omdat de chauffeur er aardig de sloffen in had.

Wat waren we blij dat we toch zelf besloten hadden om toch deze tocht te regelen. Het was misschien wel de mooist dag van de vakantie tot nu toe. Goed dat we niet waren afgegaan op de uitspraken van onze Zwitser en diens relatie.
‘s Avonds hebben we nog gezellig gegeten met een Nederlands stel dat we al eerder trokken op de dag met de helikoptervlucht. Moe maar voldaan zoals dat heet, stapten we in bed voor een welverdiende nachtrust.