30 september van Million Dollar Falls naar Haines
Door: Harry
Blijf op de hoogte en volg Harry en Erica
30 September 2019 | Verenigde Staten, Haines
30 september 2019 van Million Dollar Falls naar Haines, Alaska
Vannacht als enigen op de camping doorgebracht. Ook niets meegekregen van beren die over de camping hebben gezworven. Om acht uur opgestaan en een poging gedaan om onder dat akelige straatje te gaan staan wat ze hier douche noemen. Nu kwam er helemaal niets meer uit! Als Eertje het ook nog even probeert blijkt er een knopje op de sproeier te zitten waarmee je de douche uitschakelt. Dat knopje had ik dus niet gevonden.
Na het ontbijt rijden van de verlaten camping af om het laatste stuk naar de grens af te leggen. We passeren met mos begroeide bergen die zich spiegelen in het verstilde water dat ervoor ligt. De grijze wolken hullen de bergtoppen maar het blijft vooralsnog droog. Onderweg passeren we het levenloze lichaam van een groot stekelvarken dat kennelijk de ontmoeting met een voertuig niet goed heeft doorstaan.
Als we bij de grenspost van Alaska komen, wenkt de douanier dat we zijn richting op mogen komen. Zijn naam, Littje John, prijkt op zijn rechter borst. De uiterst vriendelijke diender, vraagt uit welk deel van Nederland wij komen. Als we hem vertellen dat we uit de Bollenstreek komen, geeft hij aan te weten waar dat is. Hij heeft zelf in Dortmund gewoon waar zijn vader als militair diende in het Amerikaanse leger. Zijn moeder was Duitse. Nu bleek dat we toch een ESTA nodig hadden, een vergunning om door de USA te mogen reizen. De ETA hadden we wel geregeld; een soortgelijke vergunning voor Canada maar de Amerikaanse zouden we aanvankelijk niet nodig hebben. Wel dus. We mochten de camper naast het kantoor parkeren en dan naar binnen komen. Voor 6 dollar per persoon mochten we de formulieren invullen en hadden nog een gezellig gesprek. Zelfs zijn collega leek het wel aardig te vinden want hij kwam er gezellig bij staan. Little John had nog een oude douanestempel gevonden en zette het met aandacht in ons paspoort. We kregen de paspoorten terug en we konden verder. “We moeten ze nog afrekenen” vertelden we de collega van Little John. “Ach, dat is wel goed zo hoor, goede reis verder!”
Al snel rijden we langs de Chilkat River. Eerst trekken de prachtige kleuren rood en oranje van de bomen onze aandacht maar die wordt al snel verlegd naar de American bald eagles ofwel de zeearenden. De indrukwekkende roofvogels doen zich tegoed aan de overvloedige voorraad zalm in de rivier. We maken diverse stops langs de rivier om de vogels zo goed mogelijk te kunnen waarnemen en te fotograferen. Als we een stukje rijden op de “historical Dalton Trail”, (een weg die in de 19e eeuw door de goudzoekers werd aangelegd), bemerkt Eertje een paartje zeearenden, naast elkaar op een tak. Een zwart met witte en een grijsbruine. We zijn er maar vanuit gegaan dat die mannetje en vrouwtje betreft.
We rijden verder door opnieuw een Tingit-indianendorpje, Klukwan. Onbegrijpelijk dat die mensen zo willen leven; bouwvallen van huizen met één en al troep er omheen. Een ander weggetje brengt ons bij een andere aftakking van de rivier waar diverse vissers hun geluk beproeven. De miezer gaat inmiddels over in regen.
Aan het einde van de middag rijden we Haines binnen. Bij het visitorscenter horen we dat er morgen een ferry naar Skagway gaat maar daarna twee dagen niet. Hebben wij effe mazzel dat we vandaag zijn aangekomen, anders konden we gewoon het hele eind terugrijden. We gaan meteen naar de ferry om de boot voor morgen te reserveren. De vriendelijke Alaskaanse (hoe noem je zo’n dame eigenlijk) loopt met ons mee om met een meetlint de lengte van onze camper te meten: 25 voet ofwel zo’n 7,5 meter. Het uurtje varen gaat ons dik 200 dollar kosten. Best een flink prijsje voor een uurtje varen.
“Zijn jullie al bij de beren geweest?”, vraagt de dame. “Uhhhh, nee...”. Als je nog vijf mijl doorrijd kom je in het nationale park en tegen deze tijd staan de beren dan te vissen naar zalm. Rustig rijden en in de auto blijven. Dat laatste had ze Erica echt niet hoeven te vertellen. Vol verwachting rijden we verder. Al op de weg er naartoe lopen de eerste twee beren over de weg. Ze hobbelen voor ons uit de berm in. Als we in het park komen treffen we inderdaad een vissende grizzly aan. Wat een pracht gezicht. Diverse keren lukt het hem om een zalm uit het water te slaan. Het zal nog een uitzoekerij worden om de mooiste foto uit de grote hoeveelheid geschoten plaatjes te zien.
We rijden terug naar Haines en zoeken daar de camping op. Het is inmiddels hondenweer geworden en we moeten zelfs de camper draaien om enigszins uit de wind te blijven en niet door elkaar te worden geschut door de windstoten die de camper teisteren. Na een heerlijke warme douche in het campinggebouwtje en een goed diner kijken we terug op een zeer geslaagde dag en kruipen ons bed in om te luisteren naar wind en regen.
Vannacht als enigen op de camping doorgebracht. Ook niets meegekregen van beren die over de camping hebben gezworven. Om acht uur opgestaan en een poging gedaan om onder dat akelige straatje te gaan staan wat ze hier douche noemen. Nu kwam er helemaal niets meer uit! Als Eertje het ook nog even probeert blijkt er een knopje op de sproeier te zitten waarmee je de douche uitschakelt. Dat knopje had ik dus niet gevonden.
Na het ontbijt rijden van de verlaten camping af om het laatste stuk naar de grens af te leggen. We passeren met mos begroeide bergen die zich spiegelen in het verstilde water dat ervoor ligt. De grijze wolken hullen de bergtoppen maar het blijft vooralsnog droog. Onderweg passeren we het levenloze lichaam van een groot stekelvarken dat kennelijk de ontmoeting met een voertuig niet goed heeft doorstaan.
Als we bij de grenspost van Alaska komen, wenkt de douanier dat we zijn richting op mogen komen. Zijn naam, Littje John, prijkt op zijn rechter borst. De uiterst vriendelijke diender, vraagt uit welk deel van Nederland wij komen. Als we hem vertellen dat we uit de Bollenstreek komen, geeft hij aan te weten waar dat is. Hij heeft zelf in Dortmund gewoon waar zijn vader als militair diende in het Amerikaanse leger. Zijn moeder was Duitse. Nu bleek dat we toch een ESTA nodig hadden, een vergunning om door de USA te mogen reizen. De ETA hadden we wel geregeld; een soortgelijke vergunning voor Canada maar de Amerikaanse zouden we aanvankelijk niet nodig hebben. Wel dus. We mochten de camper naast het kantoor parkeren en dan naar binnen komen. Voor 6 dollar per persoon mochten we de formulieren invullen en hadden nog een gezellig gesprek. Zelfs zijn collega leek het wel aardig te vinden want hij kwam er gezellig bij staan. Little John had nog een oude douanestempel gevonden en zette het met aandacht in ons paspoort. We kregen de paspoorten terug en we konden verder. “We moeten ze nog afrekenen” vertelden we de collega van Little John. “Ach, dat is wel goed zo hoor, goede reis verder!”
Al snel rijden we langs de Chilkat River. Eerst trekken de prachtige kleuren rood en oranje van de bomen onze aandacht maar die wordt al snel verlegd naar de American bald eagles ofwel de zeearenden. De indrukwekkende roofvogels doen zich tegoed aan de overvloedige voorraad zalm in de rivier. We maken diverse stops langs de rivier om de vogels zo goed mogelijk te kunnen waarnemen en te fotograferen. Als we een stukje rijden op de “historical Dalton Trail”, (een weg die in de 19e eeuw door de goudzoekers werd aangelegd), bemerkt Eertje een paartje zeearenden, naast elkaar op een tak. Een zwart met witte en een grijsbruine. We zijn er maar vanuit gegaan dat die mannetje en vrouwtje betreft.
We rijden verder door opnieuw een Tingit-indianendorpje, Klukwan. Onbegrijpelijk dat die mensen zo willen leven; bouwvallen van huizen met één en al troep er omheen. Een ander weggetje brengt ons bij een andere aftakking van de rivier waar diverse vissers hun geluk beproeven. De miezer gaat inmiddels over in regen.
Aan het einde van de middag rijden we Haines binnen. Bij het visitorscenter horen we dat er morgen een ferry naar Skagway gaat maar daarna twee dagen niet. Hebben wij effe mazzel dat we vandaag zijn aangekomen, anders konden we gewoon het hele eind terugrijden. We gaan meteen naar de ferry om de boot voor morgen te reserveren. De vriendelijke Alaskaanse (hoe noem je zo’n dame eigenlijk) loopt met ons mee om met een meetlint de lengte van onze camper te meten: 25 voet ofwel zo’n 7,5 meter. Het uurtje varen gaat ons dik 200 dollar kosten. Best een flink prijsje voor een uurtje varen.
“Zijn jullie al bij de beren geweest?”, vraagt de dame. “Uhhhh, nee...”. Als je nog vijf mijl doorrijd kom je in het nationale park en tegen deze tijd staan de beren dan te vissen naar zalm. Rustig rijden en in de auto blijven. Dat laatste had ze Erica echt niet hoeven te vertellen. Vol verwachting rijden we verder. Al op de weg er naartoe lopen de eerste twee beren over de weg. Ze hobbelen voor ons uit de berm in. Als we in het park komen treffen we inderdaad een vissende grizzly aan. Wat een pracht gezicht. Diverse keren lukt het hem om een zalm uit het water te slaan. Het zal nog een uitzoekerij worden om de mooiste foto uit de grote hoeveelheid geschoten plaatjes te zien.
We rijden terug naar Haines en zoeken daar de camping op. Het is inmiddels hondenweer geworden en we moeten zelfs de camper draaien om enigszins uit de wind te blijven en niet door elkaar te worden geschut door de windstoten die de camper teisteren. Na een heerlijke warme douche in het campinggebouwtje en een goed diner kijken we terug op een zeer geslaagde dag en kruipen ons bed in om te luisteren naar wind en regen.
-
01 Oktober 2019 - 18:41
Leonie Meure:
Een heel fijne vakantie jullie wat een mooie reis gaat dit weer worden.Groetje Leonie -
01 Oktober 2019 - 19:02
Bertkunne:
schitterend verslag van deze eerste dag en de eerste foto van een beer. leuke camper -
01 Oktober 2019 - 19:15
Fam Schuit:
Wat een gaaf verhaal weer zeg, geweldig!
Groeten van ons en Max
Het regent hier heeel hard, leuk hoor n hond -
01 Oktober 2019 - 19:59
MARSJANNIE:
WEER EN REIS VOL BELEVENISSEN, GENIET ERVAN DE KLM VERGOED ALLES
IK SPREEK UIT ERVARING. GROETJES -
01 Oktober 2019 - 20:18
Saskia Blom:
Joehoe!! Jullie zijn er weer! In jullie knusse stoere campertje de elementen en de fauna trotserend! Superleuk weer, de spannende feuilleton! Liefs! -
02 Oktober 2019 - 17:47
Annemieke:
Ik zit hier aan mijn ontbijtje in de Turkse zon jullie belevenissen te lezen. Soms wat voorlezend aan Ömer en soms hardop lachend om jullie opmerkingen en verhalen. Dubbel genieten! Veel plezier en geniet ervan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
