Collingwood, Farewell Spit, Wharariki Beach 5 maa

Collingwood, Farewell Spit, Wharariki Beach 5 maart 2018

Als ik vanmorgen de gordijnen openschuif, ziet het er net uit als de voorgaande dagen. Behoorlijk grijs maar de eerste stukjes blauwe lucht dienen zich al aan. Dan zal het vandaag ook wel weer lekker weer worden. Na het ontbijt doet Eertje eerst een was in de mega-wasmachine die ongeveer een uur zal draaien. We willen vandaag gaan kajakken en dan moet toch eerst de vloed weer op gaan zetten dus we hebben nog wel even. Eertje leest haar dwarsligger uit en ik neem de foto’s nog eens door. Op het terras is het inmiddels al zo warm geworden dat je verplicht de schaduw moet opzoeken!

De was is klaar en Eertje loopt naar de waslijn om de boel te laten drogen. Vanaf dat moment begint het te regenen! Dat was niet afgesproken! Omdat de voorspellingen voor de rest van de dag wel goed zijn, laten we de was maar hangen. Deze weersverandering leidde er ook toe, dat we het schema wat hebben omgegooid. Kajakken stellen we maar uit naar morgen en dan gaan we deze morgen wat galeries/kunstenaars bezoeken die Tracey ons heeft aanbevolen. A lot of them are crab, but these are fine, zei ze.

De eerste stop was bij Weka Woodworks. Alleen al bij het oprijden van het terrein keken we ons ogen uit. De tuin stond vol met allerlei snuisterijen. Van een boom vol mokken, tot een totempaal, tot een boom vol lampenkappen. Hier moest een creatieveling bezig zijn. Toen wij uit de auto stapten kwam hij al naar ons toe. Met veel plezier en aandacht liet hij ons zijn atelier zien dat vol stond met uit-de-kluiten-gewassen meubelen. Allemaal gemaakt van reuzenbomen; dat was aan de afmetingen van de meubels wel af te zien. Knap gemaakt maar ons een beetje te pompeus. Verder liet hij ons ook zijn werkplaats zien waar hij de laatste hand had gelegd aan een reuzenstoel van zo’n vier meter hoog. Die moest een plekje krijgen in een speeltuin in Takaka. Toen we naar buiten liepen vroeg hij ons mee te lopen naar een van zijn laatste creaties. Dat was een mega boomhut waarin hij een kamer had gemaakt voor zijn kleinkinderen. De boomhut was groot genoeg voor een heel gezin trouwens. Naast een tweepersoonsbed, natuurlijk ook door hemzelf gemaakt en daarmee zééér robuust was de boomhut voorzien van allerlei andere meubels van eigen hand. We kregen nog de gelegenheid om zelf verder rond te kijken want hij ging met vrouw en kleinzoon aan de lunch. Een heel bijzonder mens.

Tracey’s volgende voorstel was Landford’s Store. Dat was wel erg grappig. Het was een combinatie van een museum, een café en een atelier. Het klinkt wellicht erg modern maar in feite was het allemaal oude meuk. Ook deze eigenaar nam weer alle tijd om een gezellig gesprek met ons aan te gaan.
We bestelden een stukje koek en gebak met thee en perfecte koffie. Weer een heel leuk moment.

Hoewel Tracey nog veel meer aanbevelingen had gedaan gingen we terug naar Collingwood om de wandelschoenen aan te trekken om vervolgens richting Farewell Spit te gaan: het meest Noordelijke punt van het Zuidereiland. We maakten een wandeling naar een drooggevallen strand waar een grote zeehond genoot van het middagzonnetje. Om bij Farewell Spit te kunnen komen namen we de auto. Net voordat we de weg rechts opdraaide stonden er twee jonge jongens te liften. Die wilden ook die kant op. Het bleken jongens te zijn uit Zwaanshoek en Hoofddorp. De jongens waren net zo verbaasd en geamuseerd als wij. Na een gezellige babbel leverden we het tweetal na een kleine tien kilometer af bij de camping die zij als doel hadden.

Vlakbij parkeerden wij de auto om door eerst een soort Teletubbie landschap met gras en schapen via de duinen naar het inmiddels drooggevallen strand van Wharariki te bereiken. De wind had vrij spel gehad op het verlaten strand en had het zand in mooie vormen achtergelaten. De zon scheen uitbundig en daardoor stak de strakke blauwe lucht mooi af tegen de rotsen die als kastelen opdoemden uit de zee. We hebben er veel foto’s gemaakt, waarschijnlijk allebei dezelfde foto’s maar het was er zó mooi. De terugtrekkende zee had een aantal poeltjes achtergelaten waarin een stuk of vijf jonge zeehonden met elkaar speelden. Een prachtgezicht hoe ze over elkaar heen sprongen in het water. Zolang we niet te dichtbij kwamen stoorden de spelende beestjes zich niet aan ons en vermaakten zich prima.

Het was inmiddels bijna zeven uur toen we met enige tegenzin het strand verlieten. Om half negen zou de zon hier ondergaan en zou het misschien nog wel mooier zijn. Maar ja, om nou nog eens anderhalf uur op het strand te blijven... Voldaan stapten we weer in ons autootje, dat er na drie weken cross country zeker niet meer zo mooi rood uitzag als toen we hem meekregen. Het was weer een dag om in te lijsten.