Collingwood, Takaka, 6 maart 2018

Collingwood, Takaka, 6 maart 2018

Stralend weer als we wakker worden, zo warm dat we besluiten om binnen te ontbijten. Ik bestel.mijn dagelijkse scambled eggs met mushrooms en bacon en Eertje neemt wederom de muesli met yoghurt en fruit. De laatste witte was gaat ook nog even in de machine voordat we met de kano’s het meer op gaan. Tracey doet een voorstel voor een route door de rietlanden en laat ons zien waar we te water kunnen. We hebben toen ook afscheid van haar genomen. Voor de eerste keer in 15 jaar kon ze eindelijk een paar dagen met alledrie haar kinderen weg. Ze had een huisje aan de Westkust gehuurd, vlak aan zee.

Het is rond half 12 als we het water ingaan en het tij heeft de baai behoorlijk gevuld. Het tij brengt ook een flinke stroming met zich mee maar gelukkig gaat het begin van de route met de stroom mee. Al gauw laten we Collingwood achter ons en horen al snel niet veel anders dan de vogels op het land en die in en op het water. Aalscholvers zien ons lijdzaam voorbij trekken. Op sommige stukken moet je nog flink aanzetten omdat er een aardig windje over de baai staat. Ik had mijn onderwatercamera de voorkeur gegeven boven mijn gewone camera of telefoon want je weet immers maar nooit. Nadat we eerst van foto’s van elkaar in het bootje hadden gemaakt, kregen we aan het einde van de tocht de kans om een grote kolonie lepelaars op de kiek te zetten. Ondanks dat we de kolonie op slechts een paar meter benaderden, wekten ze de indruk niet ècht onder de indruk van ons te zijn. Ze hadden zich verschanst op een aantal takken van een dode boom die bij hoogtij boven het water uitstak.

Na een kleine twee uur peddelen beklommen we de wal weer. Omdat dit over wat rotsen en rietvelden ging, kon ik het niet helemaal droog houden en stond ik na een slippertje tot mijn middel in het water. Gelukkig kon ik mijn Eertje droog aan de kant zetten. Toen ik naderhand even een douche had genomen en even in de spiegel keek, realiseerde ik me dat het toch verstandiger was geweest wat meer zonnebrand te gebruiken. Wat ging dat hard op het water.

Als de was aan de lijn hangt gaan we een hapje eten in MAD school café, in het haventje van Collingwood. We nemen allebei een lekkere smoothie. Eer een vegaburger en ik fish en chips. We maken het ritje naar de haven op fietsen die we bij ons verblijf mochten lenen. Wel een helm op want dat is verplicht in Nieuw Zeeland.

Terug op de kamer besluiten we nog een keer terug te rijden naar Takaka, het hippiestadje. Eer koopt voor zichzelf nog een mooie ring en een rijkelijk versierd slabestek. Die had ze een paar dagen geleden al gezien maar toen waren de winkels al gesloten. We maken een praatje met twee Nederlandse dames die al 35 jaar in Nieuw Zeeland wonen. Ook zij verbazen zich erover, dat zoveel mensen hun verblijf in de Golden Bay annuleren enkel en alleen omdat de weg er naartoe vaak gesloten is of denken dat de weg gevaarlijk is. Toch is hij door de weeks op twee tijdstippen te berijden en op zondag overdag tussen 8 en 17 uur. Wij zijn in ieder geval blij dat we hier naartoe zijn gekomen. Wat een prachtige streek en een vriendelijke mensen.

Op weg naar huis stoppen we nog bij twee pottenbakkers. De eerste was niet aanwezig maar we konden zijn spullen zien waar we niet enthousiast van werden. Het werk van de twee man, een import Duitser, was wèl indrukwekkend. We hebben uiteindelijk niks gekocht; ik krijg al de kriebels om dat spul heel thuis te krijgen. In de supermarkt in Takaka hebben we nog wat yoghurt gekocht om ‘s avonds te eten. Aanvankelijk wilden we dineren bij de veelgeprezen Mussel Inn maar omdat we allebei nog vol zaten van de lunch kozen we voor een lichtere variant.

Als de was binnen is, ploffen we nog even op de loungeset op ons terras. Het was buiten inmiddels veel aangenamer dan binnen. Morgen gaan we weer vroeg uit de veren om op tijd aan te sluiten in het konvooi, opnieuw de Takaka Hill over.