Picton, Havelock en Marlborough Sounds 8 maart 201

Picton, Havelock en Marlborough Sounds 8 maart 2018

Met enige trots heb ik gezien, dat onze blog nu meer dan 10.000 keer is gelezen sinds wij er met onze Patagonië-reis in 2014 mee zijn begonnen. Daarmee is ons wel duidelijk geworden dat niet alleen wij het leuk vinden dat we een blog bij houden maar dat er meer zijn die er zo over denken!

Stipt om 8 uur zitten we vandaag aan het ontbijt. Dit keer samen met een stel Duitsers uit Sleeswijk Holstein. Zij vertellen dat ze ruim drie weken over het Noordereiland hebben getoerd. Het Zuidereiland is meer voor hikers en dat zijn ze niet! Haha, nou wij gelukkig wèl! Na een geanimeerd gesprek sprinten we om 08.30 uur naar boven om onze rugzak te pakken die Eertje gisteravond al had ingepakt. Op het laatste moment toch nog maar even de zwemspullen eruit gegooid omdat het weer dat waarschijnlijk niet gaat toestaan. Het is nu in ieder geval nog helemaal grijs. Droog is het wel.

Dit keer nemen we de snelste route naar Havelock. Gisteren hadden we de toeristische route genomen en dat scheelde vanmorgen zeker 200 bochten. Rond haf tien stappen we in de haven van Havelock uit de auto. We hebben een tochtje geboekt met de postboot. Deze dienst heeft aardig gedifferentieerd want vandaag gaan er 40 gasten met de postbode mee. Het is duidelijk dat het bezorgen van de post bijzaak is geworden. Brieven en pakketjes worden bezorgd bij de mensen op de eilanden die niet via openbare weg te bereiken zijn. Vaak wonen deze mensen in een huis vlak aan het strand waar geen wegen, elektriciteit laat staan internet is. Echte kluizenaars dus. Voor de stroomvoorziening zijn ze dan aangewezen op een eigen aggregaat of op zonnepanelen. Ze beschikken vaak wel zelf over een boot om het vaste land te kunnen bereiken. De postbode vaart tot tegen de steiger, wisselt de oude postzak voor de nieuwe en vertrekt weer zonder te hebben aangemeerd.

Onderweg stopt de boot ongeveer 15 keer om post(pakketten) af te leveren. Het gebeurde ook dat er passagiers van of aan boord gingen die dan vertoefden in een afgelegen lodge. Tijdens de lunchpauze werden we afgezet bij een eiland waar een schapenboer woont en werkt. Hij woont al zijn hele leven op dat eiland en is de vijfde achtereenvolgende generatie die daar zit. Hij hoopt dat één van zijn kinderen, hij vermoedt zijn dochter, de boerderij in de toekomst zal overnemen.

Op de terugweg is de tocht enigszins anders: nu klotsen we over het water omdat we nu vol tegenwind hebben en ons een weg moeten banen over de golven met schuimkoppen. Gisteren hadden we er al het nodige van mee gekregen maar zo in de eilandenrijk waar de waterwegen soms enorm breed zijn laat de wind zich van zijn sterke kant zien. Op het bovendek zitten is nu geen optie meer. Het zonnetje is er vandaag regelmatig bij geweest maar de wind en net rondspattende water maken het bijna onmogelijk. Als je dan nog een paar uur tegen het water aankijkt dat van de ramen spoelt omdat de golven zo hoog opspatten, is dat nog een hele zit. Door het geschommel is het ook moeilijk om dan nog je ogen open te houden.

Het is half vijf als we de haven weer binnenvaren. We rijden meteen door naar Picton en halen de hele auto leeg. Deze mogen we morgen inleveren als we de overtocht gaan maken. Op het Noordereiland staat een schone auto voor ons klaar. We hebben ons laten vertellen dat het meenemen van de auto behoorlijk prijzig is. Vandaar dat er kennelijk voor gekozen is, dat we deze hier achterlaten. Vanavond een beetje handig proberen in te pakken om met zo min mogelijk tassen en koffers de boot op te gaan.