2 oktober 2019 van Carcross naar Liard Hot Springs

2 oktober 2019 van Carcross naar Liard Hot Springs

Als we aan het ontbijt zitten, probeert de zon al over de bergtop heen te komen. Het belooft een mooie dag te worden. Het is ook een verademing om weer gladgeschoren door het leven te gaan; een baard van vijf dagen is echt niks voor mij.

We beginnen vandaag net buiten Carcross bij de Carcross Desert. Vlak langs de Klondike Highway liggen de zandduinen. Ze worden wel de kleinste woestijn ter wereld genoemd. We nemen de moeite om 150 meter het gele zand te trotseren en gaan dan na een paar kiekjes weer terug naar de weg. Vervolgens beginnen we aan de weg naar Watson Lake. Een eindeloos lange weg langs rivieren en naaldbomen. Na een uur begint bij Eertje al de verveling toe te slaan. Rond het middaguur gaan we lekker wat eten in Teslin. Van Ritchie krijgen we mee, dat Ajax inmiddels met 0-3 voor staat tegen Sevilla in de Champions League. De fish and chips smaken nu nòg beter!

Teslin is een dorpje dat bij een brug over het Teslin Lake (hoe verzin je het) ligt. Wat bezielt mensen toch om in zo’n verlaten oord te gaan wonen. Het restaurantje aan de brug is het enige vertier binnen een staal van 100 km.
We rijden verder naar Watson Lake dat gelegen is aan het, je raad het al, Watson Lake. Op de kaart leek het een plaats van betekenis maar ook hier is de plaats gevestigd aan een splitsing van wegen. Gelukkig is er en supermarkt waar we voor een paar dagen inkopen doen. Het leukste aan Watson Lake en dat is echt een must-see, is the Signpost Forest. Ruim 100 jaar geleden heeft meneer Watson uit heimwee zijn plaatsnaambordje op die plek achtergelaten. Nu, bijna anderhalve eeuw later is de bonte verzameling uitgegroeid tot meer dan 75.000 borden van plaatsen (en kentekenplaten) uit de hele wereld! Apeldoorn, Huizen, Gorssel, Zwartsluis en Breda waren allemaal vertegenwoordigd. Mocht je in de buurt zijn......

We besluiten om nog een stukje verder te rijden. Het is rond half zes en hier is ook weinig te beleven. Vlak na Watson Lake rijden we Britisch Columbia binnen en laten Yukon nu echt achter ons. Opvallend is dat ook het landschap direct verandert; de naaldbomen hebben plaatsgemaakt voor berken en andere loofbomen maar ook de kanten van de weg zijn nu van gras. We vermoeden dat het is ingezaaid maar doen ze dat wel over honderden kilometers? Geen idee. Zagen we in Yukon vaak borden dat er mogelijk elanden kunnen oversteken, nu staat er dat er bizons op de weg lopen. Ja,ja, dat zal ook wel weer zo’n fabeltje zijn.

We zijn het bord nog een vijf minuten voorbij of we treffen een grazende bizon vlak naast het asfalt aan. wat een reusachtig beest! Die hebben we maar mooi weer meegepikt! Nog geen tien minuten later: een zwarte beer! Even later nog een zwarte beer! Even later een hele kudde bizons, niet te geloven en nog meer beren vlak langs de weg. We beginnen er gewoon aan te wennen, zeker als we na een uur nóg een hele kudde bizons vlak naast ons zien. Het heeft er waarschijnlijk mee te maken dat de schemer inmiddels was begonnen en de dieren tegen die tijd uit hun schulp kruipen.

We hebben vandaag ruim 600 km gereden als we bij Liard Hot Springs een campground vinden om de nacht door te brengen. Het is even na acht uur maar al aardedonker. Morgen gaan we dobberen in de hot Springs. In kijk er nu al naar uit.