10 oktober 2019 - Lake Louise Village

10 oktober 2019 - Lake Louise Village

Vanmorgen zouden we uitslapen, rustig aan opstaan en beginnen met de dag. Dat verliep iets anders. Rond 6 uur werden we wakker omdat onze camper verdacht koud aanvoelde. We hadden, net als iedere nacht beneden de nul graden, de verwarming aangelaten op 16 graden ( op advies van Canadream). Maar dit was toch echt geen 16 graden!! Dat werd bevestigd door de thermometer, 2 graden. Lichten deden het ook niet, koelkast werkte niet, kortom de stroom deed het niet. Gebruiksaanwijzingen doorgelezen en uit alles bleek dat er iets niet goed was...... Met gas aan , hebben we onze camper nog even warm gestookt en toen maar wachten tot het licht werd. Rond 8 uur zijn we toch maar gaan checken of de elektra het wel deed als we de motor van de auto startte. We waren er zo van overtuigd dat er nu echt iets mis was dat we allebei verbaasd waren dat nu de elektra het wel deed! De accu van de elektra was dus blijkbaar gewoon helemaal leeg en dat terwijl we iedere dag best flinke stukken gereden hadden en de batterijen tijdens zo’n rit automatisch opgeladen worden. Nu wil de mazzel dat we op een plaats stonden waar je ook de camper op het stopcontact buiten kon aansluiten. Dat hadden we deze vakantie nog niet nodig gehad en dus was ons dat nog helemaal niet opgevallen en hadden we er ook niet opgelet. Maar bij deze zeer vroege koude ochtendexpeditie, ontdekten we dat er bij de buren een snoer naar een paal liep. Laat deze paal nu ook aan onze kant staan! Probleem opgelost, stress weg en klaar wakker (maar door de kou in de camper als een blok geslapen vannacht).

Na het ontbijt zijn we eerst naar het VVV van Lake Louise Village gegaan. We wilden weten of er op de wandelingen die we voor ogen hadden, nog waarschuwingen voor beren waren. Gelukkig was dit niet het geval. De dame achter het buro raadde ons wel aan om spikes voor onder de schoenen te huren bij de sportwinkel , 2 deuren verder. Dit in verband met de gladheid, door sneeuw en bevriezing. Dat zijn we direct gaan doen. Binnen treffen we een Nederlands stel, die in Haarlem wonen. Zij hebben ons vele wandeltips gegeven.

Op naar Lake Moraine. De lucht is strakblauw en de zon schijnt volop. Onderweg raakt onze spiegel helaas in contact met de spiegel van de tegenligger. Van beide campers is de spiegel stuk, shit. Een vriendelijke Canadees stapt uit en we wisselen gegevens uit om ‘s avonds de dingen verder af te handelen. Aangekomen bij het meer, zijn er ook hier weer net een paar bussen gestopt, met aan boord vele Chinezen. Tja, het is te begrijpen, het is een hele mooie plek. En, zo hoorden we van de medewerker van de sportwinkel, waarschijnlijk is dit de laatste dag dat de weg naar Moraine Lake geopend is. Pak je kans dachten daarom niet alleen wij. Ook hier geldt...... je loopt een stuk verder en de rust is weer terug.

Wat een mooi meer! Helder blauw! Het eerste gedeelte was in 2 dagen tijd bevroren. Gelukkig nà de sneeuwval zodat de kleur van het meer nog steeds te zien was. Verderop was het meer nog niet bevroren. Door de stralende zon, was de kleur hier zo mooi blauw! We lopen de wandeling langs het meer tot het einde en weer terug. Op de heenweg raken we aan de praat met 2 mannen die ook uit de bollenstreek komen. Na een tijdje blijkt dat een van de 2 ook bij Keukenhof gewerkt had in de tijd dat ik er werkte. Hij zei zijn naam, deed zijn wintermuts af en toen begon mij wat te dagen......... Het was de collega die mij in die tijd (lang voor Harry) rond Valentijn de liefde verklaard had met een grote bos rode rozen. Helaas voor hem was dat niet wederzijds. Daarna nooit meer gezien of gesproken tot nu aan een andere kant van de wereld. We (ik) gingen uiteindelijk maar gauw door en onderweg heb ik Harry dit verhaal ook verteld. Hij vond waarschijnlijk al dat ik verdacht veel haast had, terwijl ik normaal gesproken overal de tijd voor neem. Bij het beginpunt zijn we nog via een wandelpad naar boven gelopen. Hier hadden we een schitterend uitzicht over het meer.

Op naar Lake Louise en de wandeling vandaar uit naar het 385 meter hoger gelegen Lake Agnes. Om half 4 komen we bij Lake Louise aan en worden we (niet overdreven) betoverd door het uitzicht wat we hier hebben. Het is op het meer windstil, de zon schijnt er vol op, damp komt van het meer en een paar kanobootjes varen over dit groen/blauwe dampige meer. Zo ontzettend mooi! We starten de stijgende wandeling van 3,8 km enkele reis naar Lake Agnes. Links van ons blijven we een nog een tijd lang Lake Louise zien. We lopen naar boven, over smalle besneeuwde bospaden en overal witte bomen. Wat een bof dat het hier gesneeuwd heeft een paar dagen terug. We wanen ons in kerststemming en bedenken dat het pad lijkt op de lange groene skipiste in Frankrijk. Na bijna een uur klimmen, bereiken we eerst Mirror Lake. Mooie plek alleen spiegelen deed het meer niet, het was bevroren met een laagje sneeuw erop. Wel een mooi punt om even op adem te komen. Er wordt hier aangegeven dat we nog maar een halve mile te gaan hebben. Dat klinkt hoopgevend maar snel omgerekend was dit toch nog 800 meters klimmen. Mijn gezicht begint, zoals gewoonlijk bij inspanning, weer aardig rood aan te lopen, dat viel door de witte sneeuw natuurlijk extra op. Ook tegenliggers merkten het op, en hoewel het lopen gewoon prima ging, kreeg ik menig bemoedigend woord dat het ècht niet ver meer was. Het was nog een soort van haasten, want bij het Lake Agnes lag een theehuis en ja we wisten niet wanneer het de deuren dichtdeed. We waren er net 3 minuten voor 5 en de laatste gasten die ze ontvingen! Mazzel, want we hadden echt wel dorst gekregen. Het meer zelf lag er mooi bij, omringd door hoge bergen,maar ook bevroren en met sneeuw erop.

Het theehuis zelf wordt bemand door 3 vrolijke dames. Ze wonen en werken daar dag in dag uit op 385 meter hoogte in het niets, met uitzicht op het Agnes Lake. Ze vertellen dat de grote bevoorrading door helicopters gebeurt, die daar maar 2 keer per jaar de bestelling komen afleveren. Alle overige bevoorrading dragen ze zelf naar boven. Over hetzelfde pad dat wij net gelopen hebben. Van de week was dat 10 kilo meel op 1 rug! Of we op de terugweg misschien wat vuil konden meenemen. Ja waarom ook niet, zo met de spikes om wordt de wandeling terug toch appeltje eitje!

De zon had zich inmiddels verstopt achter de bergen als we hetzelfde wandelpad weer terug nemen. Waar het op de heenweg bloedje heet was, werd het nu in de schaduw al snel kouder. De spikes onder de schoenen deden hun werk, uitglijden was er bij ons niet bij. Om kwart over 6 hadden we het vuil beneden legaal gedumpt in een van de berenproof containers en waren we weer terug bij de camper op een vrijwel leeg parkeerterrein.

Op de camping nog even met de aardige Canadees Daniël gebeld en de papieren voor de verzekering ingevuld. Daarna wachtte de super warme grote ruime douche op het campingterrein. Dat was een mooie afsluiter van een topdag!